________________
પ્રેમ ગુમાવનારની મૂંગી વ્યથા
આગલા દિવસે જેરામ આખા પાયાના માણસોને મળ્યો હતો. આડીઅવળી કશી વાત નહીં, ફક્ત “રામ રામ' કહેતો હતો. ત્યારે કોઈએ ધાર્યું નહોતું કે જેરામ કાયમ માટે વિદાય માગી રહ્યો છે.
જેરામને બેતાળીસમું વર્ષ ચાલતું હતું. વીસ વર્ષનો તો એને દીકરો છે. કૉલેજ અધૂરી મૂકીને ઊઠી ગયો. કોઈકે મહેણું માર્યું હતું : ‘તારી માને તો એક વાર પાછી લાવ.'
જેરામની પત્ની નાસી ગઈ એ વાતનેય આજે તો પાંચ વર્ષ થવા આવ્યાં. જેરામ સળવળ્યો નહીં. ઓળખીતાં-પાળખીતાં ને સગાંવહાલાં કહેતાં રહ્યાં : “ભાળ મેળવી જનારીને પાછી લઈ આવો.” જેરામ એટલું જ કહેતો : “એ ક્યાં પિયર ગઈ છે કે લઈ આવું? એ તો નાતરે ગઈ
રઘુવીર ચૌધરી
કેટલાક એને પોલીસ કેસ કરવા કહેતા. જેરામ મૂંગો રહેતો. કોઈ નજીકનું માણસ આગ્રહ કરે તો એ આંખ ઊંચી કરી, ઢીંચણ પર હાથ દઈ કાઠા કાળજે કહેતો : “પાછો પોલીસને ધરખું ? પેલાને પોલીસની બીક હોય તો આમ પરણેતરને, એક છોકરાની માને લઈને નાસી ગયો હોત ? પોલીસ મારા પૈસા ખાઈ, પેલાની પાસેથી પૈસા પડાવશે. કાયદાની બીક બતાવી એ કમાણી કરશે.”
કોઈ ઓળખીતાને બાતમી મળી હોય એમ એ સલાહ આપતો : જેરામ, ચાલ આપણે ચારપાંચ જણા જીપ લઈને જઈએ. પેલાને ઝૂડી નાખીએ. તારી વહુને છોડાવી લાવીએ.”
હવે એ મારી શેની ? અને પેલાને ઝૂડવો હોય તો હું એકલો પૂરતો છું. મારી હાજરીમાં આ પાયામાં કદી ચોરી થઈ છે ? મારી હાક સાંભળી ભલભલાને પરસેવો નથી વળી જતો ? પણ આ તો વિશ્વાસનો
