________________
162
કુમારપાળ દેસાઈ
વિશ્વધર્મ પરિષદના સ્થળે અમે જઈ રહ્યા હતા, ત્યારે રશ્મિભાઈએ પૂછ્યું, “આપણે ગાડી ક્યાં પાર્ક કરીશું ? જો નજીક પાર્ક કરવી હોય તો વીસ ડોલર થશે અને થોડું ચાલીને દૂર પાર્ક કરીએ તો ચાર ડોલર થાય.”
દીપચંદભાઈએ ક્ષણના વિલંબ વિના ઉત્તર આપ્યો, ‘આપણે ગાડી દૂર પાર્ક કરીએ. ચાલીને સભાસ્થળે પહોંચી જઈશું.’
આમ જીવનની નાની નાની બાબતોમાં એમની પાસે ભારે ચીવટ હતી અને પ્રમાણિકતા તો એવી કે ખુદ સાધુમહાત્માઓને કહે કે “ગમે તેના, ગમે તે રસ્તે આવેલા પૈસાથી મંદિર બાંધશો, તો સમય જતાં એ મંદિર મ્યુઝિયમ બની જશે અને એમાં ઈશ્વરનો ક્યારેય વાસ નહીં થાય.”
સમાજમાં ધર્મકાર્યોમાં કાળાં નાણાંનો ધોધ વહેતો હોય, એવે સમયે એ જાહેરસભામાં કહેતાં કે હું દૃઢપણે માનું છું કે ઈશ્વરનું મંદિર બાંધવા માટે સાચા માર્ગે કમાયેલા ધનનો જ ઉપયોગ કરવો જોઈએ.” સમાજને સાચી વાત કહેતા તેઓ ક્યારેય અચકાતા નહીં અને ગમે તેવો વિરોધી હોય તો પણ એની સાથે ક્યારેય પોતાનું સૌજન્ય છોડતા નહીં.
લોકોની પાસે જઈને એ કહેતા કે ભગવાને જે આપ્યું છે તે હું સમાજને પાછું આપવાની અપરિગ્રહના સિદ્ધાંત પાસેથી પ્રેરણા મળે છે. હું તો એક ડિસ્ટ્રીબ્યુટર છું, નિમિત્ત માત્ર છું અને એથી આગળ વધીને લોકોની શુભકામના અને આશીર્વાદ ઝંખતો ભિક્ષુક છું, આથી ધન આપીને એમના અંતરના અમૂલ્ય આશીર્વાદ મેળવું છું અને એ આશીર્વાદ જ મારી ખરી તાકાત છે.
મૃત્યુ તો દેહના હોય, અમર પંથ છે આત્માનો અને ભાવનાનો !
