________________
49
બેટા, બોલ તો – મમ્મી
ખબર છે કે એ હજી પણ રાતે અચાનક ઝબકીને જાગી જાય છે, પરસેવે રેબઝેબ થઈ ગઈ હોય છે, માથામાં સણકા ઊઠતા હોય છે અને એક ચીસ સંભળાતી રહે છે. એક બાળકની ચીસ અને એની સાથે કારની બ્રેકનો ચિચિયારી જેવો ક્રૂર અવાજ.
કશું ભૂલી શકતી નથી સુનંદા પરીખ.
‘મોન્ટુ...’ એ બંધ આંખે બબડી ઊઠી, ‘મને માફ કરી દે, મોન્ટુ...'
સુનંદાની આંખમાંથી આંસુ સરકવા લાગ્યાં. એણે તરત જ આંખ લૂછી નાખી.
‘મોન્ટુ ! બધાંને લાગે છે કે હું એક સફળ સ્ત્રી છું, પણ કોઈને ખબર નથી હું સૌથી વધારે નિષ્ફળ ગયેલી મા છું. મોન્ટુ ! હું તને, મારા એકના એક દીકરાને, સાચવી શકી નહીં... હું તને મમ્મી બોલતાં પણ શીખવી શકી નહીં.'
ચીસો. અસંખ્ય ચીસો. મોન્ટુના લોહીમાં ઝબોળાયેલી ચીસો. સુનંદા એક દુકાનમાં ઊભી હતી. મોન્ટુ એની બાજુમાં ઊભો હતો. સુનંદા ખરીદીના કામમાં એટલી ડૂબી ગઈ હતી કે મોન્ટુ ક્યારે એની પાસેથી ખસી ગયો, ક્યારે દુકાનની બહાર નીકળીને સડક પર પહોંચી ગયો એની એને ખબર પડી નહોતી. એણે અચાનક કોઈ બાળકની ચીસ સાંભળી હતી અને કારની જોરદાર બ્રેકનો અવાજ... એ થડકી ઊઠી હતી અને ખ્યાલ આવ્યો હતો કે મોન્ટુ એની બાજુમાં નહોતો. એ બેબાકળી બનીને દુકાનની બહાર દોડી હતી. અમંગળ કલ્પનાથી એનું મગજ ફાટવા લાગ્યું હતું... બહાર નીકળીને જોયું તો લોકો એક કારની આસપાસ ભેગા થઈ ગયાં હતાં અને એક બાળક કાર નીચે આવી ગયું હતું. એ ત્યાં પહોંચી ત્યારે જે દેખાયું હતું...
મોન્ટુ લોહીના ખાબોચિયામાં પડ્યો હતો.
સુનંદા એ દૃશ્ય ભૂલી શકતી નથી. ત્યાર પછીના સમયને પણ ભૂલી શકતી નથી. દીકરાના કરુણ મૃત્યુનો શોક તો હતો જ. ભયાનક અપરાધભાવ એને એક ઘડી માટે પણ જંપવા દેતો નહોતો. મોન્ટુ સાથે જે બન્યું એ માટે એ જ જવાબદાર હતી. એને લાગતું હતું કે એણે મોન્ટુનો ભયાનક અપરાધ કર્યો હતો. એ જન્મ્યો ત્યારે એકદમ તંદુરસ્ત હતો. રૂપાળો અને હસમુખો. પછી ધીમે ધીમે ખબર પડવા લાગી હતી કે એનો માનસિક વિકાસ થતો નહોતો. સુનંદા એની પાછળ રાતદિવસ મહેનત કરતી રહી હતી. કેટલાક ડૉક્ટર પાસે લઈ ગઈ હતી, પણ કોઈ પરિણામ આવ્યું નહોતું.
અને જે પરિણામ આવ્યું. સુનંદા એને માટે તૈયાર નહોતી. એને જીવનમાંથી રસ ઊડી ગયો હતો. પતિ પુરુષોત્તમભાઈએ એને સમજાવવા માટે કરેલા બધા પ્રયત્નો નિષ્ફળ નીવડ્યા હતા. ધીમે ધીમે એક વિચાર સુનંદાના મનમાં સ્થિર થવા લાગ્યો હતો. એ મોન્ટુ માટે જે કરી શકી નહીં એ બીજા માટે કરી શકે ? એના મનમાં મંદબુદ્ધિનાં બાળકો માટે એક સંસ્થા શરૂ કરવાનો વિચાર આકાર લેવા માંડ્યો હતો. એવી સંસ્થામાં મંદબુદ્ધિ બાળકોને શિક્ષણ મળે, યોગ્ય તાલીમ મળે અને તેઓ શક્ય હોય એવી રીતે પોતાના પગ પર ઊભા રહી શકે...
સુનંદાના મનમાં એ વિચારે કબજો લઈ લીધો હતો. એણે એના વિશે માહિતી એકઠી કરવાનું, નિષ્ણાતોને મળવાનું અને યોજના બનાવવાનું શરૂ કર્યું હતું. લગભગ ગાંડપણની કક્ષાએ - એણે
