________________
દેવવ્રતની દુનિયા
‘જે સુખનો માર્ગ દેખાતો હોય, સરળ દેખાતો હોય એ કંટકભર્યો થઈ જાય, સંકટભર્યો થઈ જાય. આપણે બધું સહન કરવું જ પડે. એમાંથી માર્ગ કાઢવો પડે.’
65
‘પણ મમ્મી, હું કમનસીબ છું. બીજાં છોકરાઓ મારી જેમ નસીબ અજમાવે છે ને ઝળહળતી ફત્તેહ પામે છે.'
‘અરે, સુરેખાની મોટીબહેનનો વર સામાન્ય કુટુંબનો છે, પણ એને કોઈ વાંધો ના આવ્યો. એણે એનાં માબાપ ભાઈબહેનને પણ અહીં બોલાવી લીધાં છે. બધાં સુમેળ અને સંપથી રહે છે. જ્યારે સુરેખાએ કોઈની સાથે સંબંધ જ ના રાખ્યો, સગાઈની મીઠાશ પણ ના સમજી, તમારા હેતને ઠુકરાવ્યાં મને ઠુકરાવ્યો.'
મને એ કહેતી, ‘આપણે પોતાનો સંસાર રચ્યો છે પછી તારાં માબાપના સંસારમાં શું ૨સ લેવાનો? હું તમને યાદ કરું એ એને ગમતું નહિ. મેં એને કેટલું કહ્યું હતું, પણ એક વારેય ઇન્ડિયા ના આવી. એણે કદી મારી ઇચ્છાની દરકાર ના કરી. એને રાજી રાખવા હુંય ઇન્ડિયા ન આવ્યો. અને હું જ નાલાયક કે એનું કહ્યું સાંભળતો રહ્યો. મમ્મી, મારી બુદ્ધિ જ જાણે બહેર મારી ગઈ હતી. તમે અને પપ્પા કદી મારી સાથે સખ્તાઈથી વાઁ નથી, તો પછી શું કામ હું તમારાથી દૂર ગયો ? હું મૂરખ કેમ કશું સમજી ના શક્યો !'
અફસોસ...અફસોસ... અફસોસ.. દેવવ્રતના અફસોસનો કોઈ પાર નથી. સુમીબહેન દીકરાને સમજાવે છે, ‘બેટા, તું તારી જાતની ટીકા કરવાનું બંધ કરી દે. જે થઈ ગયું એ થઈ ગયું. તારા માટે એવું નિર્માણ થયું હશે, એ સ્વીકારી લે અને હવે સામે નજ૨ ક૨. ઉજ્જ્વળ ભવિષ્ય તારી રાહ જોઈને બેઠું છે.’
‘મમ્મી, તું કહે છે એ સાચું છે, મારે જૂનું બધું ભૂલી જવું જોઈએ, પણ નથી ભુલાતું. વળી વળીને બધું યાદ આવે છે ને મારી જાત માટે તિરસ્કાર છૂટે છે. મને શરીરમાંય કોઈ શક્તિ નથી લાગતી. હું સાવ નિર્બળ થઈ ગયો છું.'
‘બેટા, ખોટા સંતાપમાં તારી પ્રાણશક્તિ નબળી પડી ગઈ છે. તારા વિચારની ભૂતાવળમાંથી બહાર નીકળવાનો સંકલ્પ કર અને ભગવાનનું સ્મરણ કર, મંત્રજાપ કર, શ્રદ્ધા રાખ. તું ધીરે ધીરે આ બધામાંથી ઉપર આવીશ, તારી માનસિક, નિર્બળતા જતી રહેશે, તારામાં ઉત્સાહ પ્રગટશે, તું શક્તિનો અહેસાસ કરીશ. બેટા મંત્રનો પ્રભાવ સૂક્ષ્મ અંતરમન સુધી પહોંચે છે. તારામાં પરિવર્તન આવશે. બેટા, ઈશ્વરમાં માનવું, શ્રદ્ધા રાખવી એટલે તારી જાતમાં માનવું. તારી શક્તિમાં માનવું. તું તારા સુંદર ભવિષ્યની કલ્પના કર. તારી નજર સમક્ષ આગામી સુખી દિવસોને જો, ઉત્સાહ અને આનંદનો તું અનુભવ કર. અને દીકરા તને ખ્યાલેય નહિ આવે ને તું બધું ભૂલી જઈશ. આ ઘા વીસરાઈ જશે.’ સુમીબહેન દીકરાને વારંવાર આ જ વાત જુદા જુદા શબ્દોમાં કહ્યા કરે છે.
દેવવ્રત તદ્દન નાના બાળકની જેમ માને વળગીને બેસી રહેતો. મા એને પંપાળતાં અને ઈશ્વરને
પોકારીને મનોમન કહેતાં, ‘ઈશ્વર, તું અમારો હાથ પકડ. આ ઘોર અંધકારમાંથી તું જ પ્રકાશ તરફ
લઈ જા.'
