________________
40
વર્ષા અડાલજા
અસ્તવ્યસ્ત થઈ ગયું. રેસના ઘોડાની જેમ નીલા દોડતી રહી. માંડ વાવંટોળ શમ્યો. ઉપરના બેડરૂમમાં ટી.વી. ચાલુ કરી બંને બાળકોને સામે બેસાડી દીધાં. પિન્ઝા મંગાવી આપ્યો, વિડિયો ગેમ્સ આપી અને આયા સાથે તેમને રીતસર પૂરી દીધાં.
ફરી ગોઠવણીની કવાયત આદરી. સાથે સાથે અવિરત ફોનની ઘંટડી રણકતી હતી. બહારગામના વાચકો, દૂર રહેતાં સગાંઓ, મિત્રોના અભિનંદનની પુષ્પવર્ષાના ફોન. નીલાની નજર ઘડિયાળ પર હતી. અત્યારે પતિનું પ્રવચન ચાલુ હશે, તાળીઓના ગડગડાટથી હૉલ ગુંજતો હશે. સ્ટેજ પર પિતાની બાજુમાં સ્વાતિ પણ હશે, એનેય ફૂલગુચ્છ મળશે. એણે પણ નાનું આભારદર્શનનું ભાષણ તૈયાર કરેલું, એને ખાસ વંચાવેલું.
જો તો મમ્મી ! કેવું લખાયું છે ! પપ્પાને નર્મદ સુવર્ણચંદ્રક મળ્યો ત્યારે હું બોલી હતી, એથી જુદું જ છે હં!”
મંચ પર અને સામે બિરાજેલા સાહિત્યરસિક મિત્રો,
આજે મારા પિતાને મળેલા સન્માનથી હું ખૂબ ખુશ છું. મેં એમને બચપણથી જ લખતાં-વાંચતાં જોયા છે. આ સ્થાને પહોંચવામાં એમણે ખૂબ સંઘર્ષ કર્યો છે તેની હું સાક્ષી છું. વહેલી સવારે ઊઠીને લખે, યોગા કરે, સાંજે ઑફિસેથી આવીને કમરામાં કેદ થઈ જાય. એક વાર હું ખૂબ બીમાર હતી. પપ્પાને ઝંખતી હતી પણ ત્રણ દિવસ મેં એમને જોયા સુધ્ધાં નહીં. ગુજરાતી ભાષાના અધિવેશનના પ્રમુખ તરીકે એમને પ્રવાસ કરવાનો હતો. શું એમની કાર્યનિષ્ઠા અને સાહિત્ય પ્રત્યે લગાવ ! મોડી રાત્રે બહારગામથી આવતાંવેંત મારા માથે પ્રેમાળ હાથ ફેરવ્યો. એવા વત્સલ પિતાની પુત્રી હોવાનું મને ગૌરવ છે. નર્મદ જેવા ક્રાંતિકારી અને આધુનિક યુગના પ્રણેતા મારા પિતા...
નીલાએ સ્મિત કરી સ્વાતિને પ્રવચનનો કાગળ પાછો આપ્યો. સરસ છે, બેટા.'
સ્વાતિ પિતાની મોટી તસવીર સામે જોઈ બોલી, “બસ, હું પણ પપ્પા જેવું લખી શકું તો ! મેરા પિતા મહાન.'
“અરે વાહ ! આજે તો પપ્પાના નામના નારા લગાવી રહી છે.'
નહીં તો શું! માનવમનની ગહરાઈઓને રીતસર હૃદયમાં ઝાંકીને જોઈ શકે છે, આલેખી શકે છે, એ તો એમના ટીકાકારોનેય કબૂલ કરવું પડે છે. ખરું કે નહીં! એમનાં નારીપાત્રો એકદમ સાચુકલાં.'
નીલાએ સ્વાતિને હળવો ધક્કો માર્યો. હવે મોડું નથી થતું ?' સ્વાતિએ પાલવ લહેરાવતાં ટહુકો કર્યો,
