________________
“મામા પાગલ આશ્રમમાં આશાનો દીપક !
છેક ૧૯૮૪ની સાલથી ટ્રક-ડ્રાઇવરી કરીને ગુજરાન ચલાવતા વણધાભાઈ પરમાર જ્યારે અનેક ટ્રકમાલિકોની નોકરી કર્યા પછી પોતાની ખુદની ટ્રક ચલાવતા થયા ત્યારે એમણે જેને ગુરુ ધાર્યા હતા તે વિરમદાસબાપુએ એક લીટીનો ગુરુમંત્ર આ અલ્પશિક્ષિત શિષ્યને આપ્યો હતો : “વણધાભાઈ, જેનું કોઈ ન થાય, તેના તમે થાજો. તો તમારો ઉપરવાળો થાશે.' – આ મંત્ર તો વણધાભાઈના મનમાં બેસી ગયો હતો. પણ એનો અમલ એટલે શું? અને ખબર પડે તોય એ કેવી રીતે કરવો? જેનું કોઈ ના થાય એવું તે કોણ અભાગિયું હોય અને એ ઓળખાણ- પિછાણ વગર આપણને શું કરવા મળે ? આવા વિચારો એમને ટ્રક ચલાવતા ચલાવતા આવતા હતા. એવામાં એક દિવસ એ ટ્રક લઈને આ દરિયાકિનારાના હાઈવે પરથી પસાર થતા હતા. એક બાઈ આડી ઊતરી. વણધાભાઈએ ચિચિયારીનો અવાજ થાય એવી જબરદસ્ત બ્રેક મારી. બાઈ બચી તો ગઈ. વણધાભાઈ નીચે ઊતર્યા ને બાઈને લાફો ઝીંકી દેવા જતા હતા ત્યાં એમનો ઊપડેલો હાથ થંભી ગયો. બાઈ તો ખિખિયાટા કરતી હતી ! લૂગડાંનું ઠેકાણું નહોતું ને દિનદશાનું પણ ભાન નહોતું. એટલી બધી ગંધ મારતી હતી કે સો દહાડાથી નહાઈ પણ નહિ હોય. આની પર ખિજાવું તો ખિજાવું પણ કઈ રીતે ? કોણ જાણે કેમ કેટલાક દિવસથી ખાધું પીધું પણ નહીં હોય. બીજું કાંઈ ના સૂછ્યું એટલે વણધાભાઈએ ટ્રકમાંથી પાણી ભરેલો કેરબો (મોટું કન્ટેઇનર) કાઢ્યો ને રસ્તાને કોરાણે જઈને બાઈને માથે ઠાલવી દીધો. આ રીતે “નવડાવી બાજુમાં પરોઠા હાઉસ હતું, ત્યાંથી ખાવાનું લાવીને ધર્યું તો ખુશ ખુશ ઝાપટી ગઈ. ને પછી “ક્યાં જવું છે તારે ?' એમ પૂછયું ત્યારે એ સવાલ પોતે જ મોટી કારૂણી' બની રહ્યો. કારણ કે વાતે વાતે ખિખિયાટા કરતી એ બાઈ આ સવાલ પછી
રજનીકુમાર પંડ્યા
