________________
श्रीदशवैकालिक सूत्रे
निर्वदेत् हे आयुष्मन् ! अस्यां वसतौ स्थातुमिच्छामि, यावति समये स्थातुमादेशो भवदीयो भवेत् तावानेव कालो यापनीयः, तत्रापि यावान् वसतिभूमिभागो ममावस्थानाय भवते रोचेत तावानेव ममापेक्षणीय इति ।
१७०
ततो गृहस्थः प्रतियात् - भगवन् ! मुनीश्वर ! कियतः कालानवस्थास्यते ? तदा ऋतुबद्धशेषकाले सति साधुः "एकमासावधिकाले कल्प्ये यावदवसरं स्थास्यामि " इति वर्षाकाले तु “ चतुरो मासानत्र यापयिष्यामी " ति वदेत् ।
।
सागारिकेण साधुकल्प्य कालमुपलक्ष्य- " एतावतः कालानत्राहं न स्थास्यामि ग्रामान्तरं गमिष्यामी " ति कथने तु साधुरेवं कथयेत् - ' अत्र भवदुपस्थितिसमया
मुनि - हे आयुष्मन् ! हम इस वसतिमें ठहरना चाहते हैं । तुम जितने समय तक ठहरनेकी आज्ञा दोगे, उतने समय से अधिक नहीं ठहरेंगे । उसमें भी तुम भूमि का जितना भाग हमें ठहरने के लिए देना चाहो, उतनाही हमारे लिए पर्याप्त है।
गृहस्थ पूछे कि हे मुनिराज ! आप कितने समय तक ठहरना चाहते हैं ? |
तब मुनि - ऋतुबद शेषकाल हो तो 'एक मासके कल्पमें जब तक अवसर होगा तब तक रहेंगे' ऐसा, यदि चातुर्मास हो तो 'चार मास ठहरनेका हमारा कल्प है' ऐसा कहे। यदि साधुका कल्प-काल सुनकर गृहस्थ कहे कि मैं तो थोड़ेही दिन यहाँ रहूँगा फिर ग्रामान्तर जाऊँगा, तो साधुको कहना चाहिए कि - "जब तक तुम यहाँ रहोगे तब तक ही
भुनि-हे आयुष्मन् ! अभे आ वसति ( भान-स्थान ) भां रहेवा रछी છીએ. તમે જેટલા સમય સુધી રહેવાની આજ્ઞા આપશે, તેટલા સમયથી વધારે સમય રહીશુ નહિ તેમાં પણ તમે ભૂમિને જેટલા ભાગ અમને રહેવાને માટે આપવા ઇચ્છે તેટલે જ અમારે માટે પર્યાપ્ત (પૂરતા) છે
,
ગૃહસ્થ-હે મુનિરાજ ! આપ કેટલા સમય સુધી રહેવા ઇચ્છે છે ? ત્યારે મુનિ—ઋતુખદ્ધ શેષકાળ હાય તા—એક માસના કલ્પમા જ્યા સુધી અવસર હશે ત્યા સુધી રહીશું ? એમ કહે, અથવા જે ચાતુર્માસ હાય તે ચાર માસ વ્હેવાને અમારા કલ્પ છે” એમ કહે જો સાધુના કલ્પકાળ સાંભળીને ગૃહસ્થ કહે કે ‘હુ તેા થાડા જ દિવસ અહીં રહીશ' તે સાધુએ કહેવું જોઈએ કે જ્યાં સુધી તમે અહીં રહેશે। ત્યા સુધી જ અમે રહીશું; તમે જશે
