________________
ममेयचन्द्रिकाटीका श.३ उ.४ सू.५ अनगारविकुर्वणानिरूपणम् ६४७ भवनस्पत्यादीनान्तु याः काश्चिदपि लेश्याः आजीवानं समाना एव तिष्ठन्ति नो कदाचित् तज्जीवने परिवर्तन्ते, केवलं मनुष्याणां विरचाचैव लेश्याः परिवर्तन्ते ॥ सू० ४ ॥
मूलम्-'अणगारे णं भंते ! भावियप्पा वाहिरए पोग्गले अपरियाइत्ता पभू वेभारं पवयं उल्लंघेत्तए वा, पल्लंघेत्तए वा? गोयमा ! नो इण? समझे, अणगारे णं भंते ! भावियप्पा वाहिरए पोग्गले परियाइत्ता पभू वेभारं पवयं उल्लंघेत्तए वा, पल्लं घेत्तए वा ! हंता, पभू, अणगारेणं भंते ! भावियप्पा चाहिरए पोग्गले अपरियाइत्ता जावइयाइं रायगिहे नगरे स्वाइं, एवइयाई विकुवित्ता वेभारं पव्वयं अंतो अणुप्पविसित्ता पभु समं वा विसमं करेत्तए, विसमं वा समं करेत्तए ? गोयमा! नो इणहे समटे, एवं चेव विइओ वि आलावगो, णवरं-परियाइत्ता पभू,
की मृत्यु अमुक एक निश्चित लेश्या में ही होती है । परन्तु नैरयिको की एवं भवनपत्यादिक देवो की जो कोई भी लेश्या होती है वह उनके जीवन तक एक सी ही रहती है-घदलती नहीं है। जिस लेश्या में ये वर्तमान होते है उस लेश्या का अवसान होने में जय एक मुहूर्त बाकी रह जाता है-तभी इनकी मृत्यु होती है । इस कथन से यह ज्ञात होता है कि मनुष्य और तिर्यश्चोंकी लेश्या में ही परिवर्तन होता है। देवोंकी लेश्या में नहीं । सू० ४ ॥
છે કે મનુષ્ય અથવા તિચાનું મરણ અમક એક નિશ્ચિત લેસ્થામાં જ થાય છે. પણ નારકે અને ભવનપતિ આદિ દેવોની જે લેય હોય છે, તે તેમના જીવનપર્યત એકસરખી જ રહે છે–બદલાતી નથી. જે લેસ્થામાં તેઓ રહેલા હોય છે, તે લેવાનું અવસાન થવાને જ્યારે એક મુહૂર્ત બાકી રહે છે, ત્યારે જ તેમનું મૃત્યુ થાય છે. આ કથનથી એ વાત સિદ્ધ થાય છે કે મન અને તિર્યંચનો લેસ્થામાં જ પરિવર્તન થાય છે દેવેની લેક્ષામાં પરિવર્તન થતું નથી. | સૂ, ૪ it