________________
छे अने हुं पण मानव छु तो शा माटे माराथी शुद्ध चारित्रपालन न थई शके?' आवी जातनी विचारणाथी ते उद्यमवंत बने अने मनमां आवेली नबळाई दूर करवापूर्वक वीर्योल्लासपूर्वक संयमधर्मनुं सम्यक् प्रकारे आराधन करे.
आ बाबतमां तर्क उठावतां कोई प्रश्न करे के-घोर तपश्चर्या अगर तो उग्र क्रिया करनारा साधुओने जोई काचोपोचो साधु तो नाशी जाय अर्थात् व्रतभंग करे. आ बाबतनुं समाधान करतां जणावे छे के जे दुःखगर्भित वैराग्यवासित आत्मा दीक्षा ग्रहण करे ते तो कदाच पतित थई जाय. जे संसारनी असारता या तो अनित्यता नीहाळी नि:स्पृही बनीने चारित्र अंगीकार करवा पछी कुसंगी थई जाय, पासत्थादिकना पासमां पड्यो रहे तो ते पण सुखशीलियो बनीने पासत्थो बनी जाय अने तेनुं निर्वेदपणुं चाल्युं जाय; परन्तु जो ते शुद्ध गच्छमां रहेतो होय तो शुभ योग अने शुभ करणी जोईने तेमां रक्त बने अने शुद्ध चारित्र पालवा पण उद्यमवंत थाय. आ संबंधमां श्रीज्ञातासूत्रना पांचमा अध्ययनमां आपेल शेलकाचार्यनुं दृष्टांत पूर्ण प्रकाश पाडे छे. शेलकाचार्यनी कथा -
द्वारिकानगरीने विषे श्रीकृष्णवासुदेव राज्य करता हता. ते नगरीना ईशान खूणामां रैवतगिरि - रैवताचल (हालतुं गिरनार तीर्थ) नामनो पर्वत छे. ते पर्वत नैसर्गिक सौंदर्यथी अति रमणीय अने अनेक प्रकारना वृक्ष-लताओथी चित्ताकर्षक छे. ते पर्वतनी नजीकमां ज नंदनवन नामर्नु उद्यान हतुं, जे खरेखर इंद्रना नंदनवनने पण भुलावे तेवं हतुं. ते द्वारिका नगरीने विषे थावच्च नामनो गाथापति-गृहस्थ वसतो हतो. ते अत्यंत धनिक अने नागरिक जनोने विषे प्रतिष्ठापात्र हतो. तेमने थावच्चा नामनो रूपादि - गुणसंपन्न पुत्र हतो. तेने श्रेष्ठीए एक ज दिवसमां रंभा सरखी रुपवंती बत्रीश कन्याओ साथे परणाव्यो. थावच्चाकुमार ते रमाओनी साथे भोगविलास भोगवतो अने स्वर्गना सुखोनो अनुभव करतो दिवसो. व्यतीत करी रह्यो हतो, तेवामां श्रीनेमिनाथ भगवंत नंदनवनमां पोताना अढार हजार साधुओ अने चालीश हजार साध्वीओना परिवार सहित पधार्यां. नंदनवनने विषे रहेला सुरप्रियनामना यक्षचैत्यमां तेमणे वास को. आ हकीकत वनपालके श्रीकृष्ण वासुदेवने जणावी एटले अत्यंत हर्ष पामी, वनपालके वधामणी आपी अतीव आडंबरपूर्वक श्रीनेमिनाथ भगवंतने वांदवा नीकळ्या. थावच्चा पुत्रने आ समाचार मळतां ते पण पोताने योग्य आडंबरपूर्वक प्रभुने वांदवा गयो अने वांदीने योग्य स्थानके बेठो एटले श्रीनेमिनाथ भगवंते भव्य जीवोनो उद्धार करनारी रोचक देशना आपतां का के–“हे भव्य प्राणीओ ! आ संसार असार छे. तेने विषे जे सुखोपभोग जोवाय छे ते मृगजळनी माफक वृथा छे. माता, पिता, भाई, बहेन, स्त्री अने पुत्रादि स्वजन संबंधी सर्वे स्वार्थना ज सगा छे. स्वार्थ पूर्ण थतां तेओ शत्रुस्वरूप बनी जाय छे. वळी विषयसुख तो विष-झेर सदृश छे. विष भक्षणथी तो प्राणीनो एक ज भव बगडे छे पण
१. आ सूत्रमा त्रीजा आराना प्रांतभागथी पांचमां आरानी शरूआत सुधीमां एटले श्रीमहावीरस्वामीनां जीवनकाल पर्यंत थयेल जैनधर्मनी महान् विभूतिओ, आदर्श सतीओ अने प्रभाविक पुरुषोनुं वर्णन आपवामां आव्युं छे. अध्ययन १९, श्लोक ५५०० अने श्रीअभयदेवसूरिकृत टीका ४२५२ श्लोकप्रमाण छे.
श्रीगच्छाचार-पयन्ना- २५
