________________
दाखल थई जे साधुओ आगळ जई रह्या हता तेनी साथे थई गयो. पछी ते साधुओनुं तृषा तथा क्षुधा संबंधी कष्ट विचारी तेना निवारण माटे ते प्रदेशमां थोडे दूर पोतानी शक्तिथी एक गोकुळ विकुऱ्या साधुओ ते गोकुळ जोई त्यां भिक्षार्थे गया अने छाश विगेरे शुद्ध आहार वहोयो. ते स्थळमां एक साधुनो संथारानो वीटो देवे पोतानी शक्तिथी भूलावी दीधो. थोडे दूर गया पछी ज्यारे सर्व साधुओ आसन पाथरी बेसवा लाग्या त्यारे ते साधुने पोतानो संथारो याद आव्यो. तरत ज तेओ गोकुळवाळा स्थळे आव्या अने संथारानो पडेलो वीटो लई लीधो परंतु जुए छे तो गोकुळ ज न मळे. साधु आश्चर्यमां गरकाव थई गया. थोडा समय पहेला जे गोकुळमांथी छाश विगेरे आहार ग्रहण को हतो ते गोकुळ क्यां गयुं ? ते विचारमां ने विचारमा तेओ पोताना साधु-संघ पासे पहोंच्या अने वृत्तांत कही संभळाव्यो. आ कथन सांभळी सर्व साधुओ चमत्कार पाम्या. एवामां ते देव प्रत्यक्ष थयो अने धनमित्र सिवायना सर्व साधुगणने वंदन कर्यु, धन मित्रने वंदन केम न कर्यु ? एम पूछतां देवे पोतानो पूर्वभव कही संभळावी जणाव्यु के–तेमणे मने सचित्त जळ पीवानुं सूचव्यु हतुं, ए मारा पिता छे, पण मने खोटो उपदेश आपनार जाणी तेमने में वंदन न कर्यु. में पाणी न पीधुं तो देव थयो पण व्रतभंग करी दूषण लगाड्युं होत तो मारे संसारमा केटलुं य परिभ्रमण करवू पडत. खरेखर भगवती अहिंसानो प्रभाव चमत्कारी छे. तेना अल्प पालनथी हुं देवऋद्धि प्राप्त करी शक्यो. आ प्रमाणे कही देव अंतर्धान थई गयो. धनमित्रे पण पोताना कथननी आलोचना लीधी. हे गौतम ! आवो गच्छ होय ते ज सुविहित गच्छ जाणवो.
इच्छिज्जइ जत्थ सया, बीयपएणा वि फासुयं उदयम् । आगमविहिणा निउणं, गोअम ! गच्छं तयं भणियम् ।। ७८ ॥ [इष्यते यत्र सदा, द्वितीयपदेनापि प्रासुकमुदकम् ।
आगमविधिना निपुणं, गौतम ! गच्छ: सको भणित: ॥७८ ॥] गाथार्थ- जे गच्छमां साधुओ अपवाद प्रसंगे पण शुद्ध (निर्जीव) जळ सदा शास्त्रोक्त विधिवडे डहापणद्वारा ग्रहण करवा इच्छे छे ते ज गच्छ प्रमाण छे.
विवेचन- फासु एटले जेमांथी जीव च्यवी गया होय तेवू जळ. पाणीने तपाव्या मात्रथी नहीं परंतु त्रण उकाळाद्वारा पूरेपूरुं उष्ण करवाथी फासु थाय छे. शास्त्रकार कहे छे के-अपवादना प्रसंगे पण साधुने फासु जळ ज कल्पी शके तो उत्सर्ग मार्गने माटे तो कहेवू ज शु? श्रीदशवैकालिक सूत्रमा जे अनाचारो जणाव्या छे तेमां फासु जळ ग्रहण न करे तेने पण अनाचारी ज दर्शाव्यो छे. का छे के– “गिहिणो वेयावडियं, जाययाजीववत्तिया। तत्तानिव्वुडभोइत्तं, आउरस्सरणाणि य ॥१॥"गृहस्थनी सेवा आदि कामकाज करे, लोकने विषे पोतानी जाति तथा कुलादिकनो प्रकाश करे, शिल्पादिक कृत्य एटले छोकराओने भणावी आजीविका करे अने त्रण उकाळा विनानुं जळ ग्रहण करे ते सर्वनो अनाचारमा समावेश थाय छे. तपेलुं पाणी तो मिश्र होय छे पण ज्यारे त्रण उकाळा आवे त्यारे ज पाणी खरेखर प्रासुक (निर्जीव) थाय छे. आq प्रासुक जळ पण विधिपूर्वक
श्रीगच्छाचार-पयन्ना- २०५
