________________
अठ्ठाई महोत्सव पूर्ण थया बाद विद्युन्माली देवे चुल्लहिमवंत पर्वत ऊपर जई गोशीर्ष चन्दननी प्रतिमा बनावी अने तेने रत्नना सर्व आभरणोथी अलंकृत करी. घणा काळ सुधी तेनी पूजा कर्या बाद तेने सुयोग्य स्थळे पहोंचाडवानो ते विचार करे छे तेवामां समुद्रमां एक वणिकनुं नाव छ महिनाथी खुंची गयेलुं मालूम पडयुं. छ महिनाना प्रयास छतां नाव न निकळयुं एटले वणिक पण मूंझाणो. तेणे धूप, दीप विगेरे पूजन सामग्री धरी इष्टदेवनुं स्मरण कर्यु. विद्युन्माली देवे त्यां आवी ते वणिकने कह्यं-हे वणिक ! मूंझाईश नहीं. जो तुं काष्ठनी पेटीने वीतभय नगरे महाराजा उदायन ने पहोंचाडवानुं कबूल करे तो तारुं वहाण सहीसलामत वीतभय नगरे पहोंची जशे अने तारो आपत्तिकाळ दूर थशे. वणिके ते कथन स्वीकार्यं विद्युन्माली देवे काष्ठनी पेटीमां श्रीमहावीरस्वामीनी मूर्ति मूकीने तेने सोंपी. देवप्रभावथी बीजे ज दिवसे वहाण वीतभयनगरे पहोंची गयुं.
वणिके राजा पासे भेटणुं धरी सर्व हकीकत कही संभळावी अने देवाधिदेवनी पेटी हाजर करी. पेटीनो देखावज मन्त्रमुग्ध करे तेवो हतो. एनी कारीगरीमां, एना प्रत्येक आलेखनमां दैवी शक्तिनो चमत्कार जणातो हतो. वायुवेगे वात नगरमा प्रसरी गई अने मानवसागर उभरायो. राजाए जेनामां शक्ति होय तेने पेटीना द्वार खोलवा आमन्त्रण आप्युं. जनतामां द्वार उघाडवा संबंधी स्पर्धा चाली, पण संख्याबंध हाथोने निराशा मळी. समय वधवा लाग्यो अने मानवमेदनी विखरावा लागी. राजानी धीरज खूटवा लागी, पण पेटीना द्वारोए कोईने अंश मात्र पण खुलवानी आशा न आपी. परंतु आदरेलो समारंभ पूर्ण कर्या विना राजाथी ऊभा पण केम थवाय ? राजानी मूंझवणमां पण हवे वधारो थवा लाग्यो.
आटला बधा प्रयास छतां पेटी न खुली त्यारे लोकोने दैवी करामतनी कल्पना आववा लागी. कोईए शंकरना नामे, कोईए विष्णुना नामे, कोईए गजाननना नामे स्तुति करी पण सर्व व्यर्थ. राजा भोजननो समय पण वीती गयो. राणी प्रभावतीए बे वार दासीने आमन्त्रण आपवा मोकली पण राजाथी उठाय तेम ज न हतुं. दासीमुखथी देवाधिदेव संबंधी हकीकत जाणी प्रभावती देवी पण घडीभर आश्चर्यमुग्ध बनी गई. ते खरी जैन धर्मिणी हती. तेने साहजिक विचार आव्यो के 'देवाधिदेव' तो राग-द्वेषादि अढार दूषण रहित श्रीजिनेश्वर ज होई शके. बाद स्नान करी, शुद्ध वस्त्रोमा सज्ज थई, पूजननी सामग्री साथै प्रभावती पेटी समीप आवी. नम्रभावे कराती स्तुतिना सुन्दर स्वरनी साथे ज पेटीना द्वार आपमेळे खुली गया अने गोशीर्षचंदननी महावीर भगवंतनी मूर्ति सौ कोईनी नजरे पडी. सर्वत्र आनंद छवाई गयो, राजवीनी चिंतानो अंत आव्यो. सुंदर प्रासाद बनावी तेनी प्रतिष्ठा की. प्रभावती प्रतिदिन तेनी पूजा करती. राजा पण पूजनसमये वाजिंत्र वगाडी राणीना भक्तिभावने वधारतो.
एक प्रसंगे स्नान करी राणीए दासी पासे पूजाना श्वेत वस्त्रो माग्या. दासीए ते लावी हाजर कर्या छंता भ्रमवश राणीने ते राता जणाया. एटले आवेशमां ने आवेशमां तेनाथी बोली जवायुं के आ शृंगारने योग्य वस्त्रो शा माटे लावी ? गुस्सामां तेणे ते दासी तरफ दर्पण फेंक्युं, जे तेना मर्मस्थळमां श्रीगच्छाचार - पयन्ना— २६६
