Gacchayar Ppayanna

Author(s): Vijayrajendrasuri, Gulabvijay
Publisher: Amichand Taraji Dani

Page 301

हवे भागवती दीक्षा स्वीकारवानी जिज्ञासा थई छे तो तमे तेने दीक्षा आपो. श्रेष्ठीनुं कथन सांभळी सुव्रता साध्वीए कहां-जहा सुहं, मा पडिबंधं करेह । अर्थात् जेथी तमने सुख उपजे तेम करो. सारा कार्यमां विलंब न करो. साध्वीना वचनथी हर्ष पामेली सुभद्राए स्वहस्ते ज अलंकारोनो त्याग करीने पंचमुष्ठी लोच कर्यो अने साध्वी पासे आवी, त्रण प्रदक्षिणा आपी वांदीने चारित्र ग्रहण कर्यु. पांच समिति अने त्रण गुप्तिपूर्वक संयम धर्मनुं आराधन करवा लागी. सुव्रता साध्वी साथेना सहवासथी सुभद्रां ज्ञान पण वृद्धि पाम्युं.
एकदा लोकोना नाना नाना छोकराओने जोईने सुभद्रानो अत्यार सुधी सुसुप्त रहेलो संतानमोह जागृत थयो. वासनानो सर्वथा नाश ज करवो जोइये, नहीं तो ते घडियाळनी कमान माफक प्रसंग आवता छटकी जाय छे. सुभद्राना संबंधमां पण एवं ज बन्युं तेणे चारित्र स्वीकार्यं हतुं. परन्तु संतानमोह निर्मूळ थयो न हतो. ते नाना छोकराओने तेल चोळती, पीठी मसळती, अचित पाणीथी स्नान करावती, तेओना केश ओळती, आंखमां काजळ आजती, हाथ-पग अळताथी रंगती, चंदनादिकनुं विलेपन करती, रमवाना घुघरा प्रमुख रमकडाथी रमाडती, खीर प्रमुख खावानी वस्तुओ चखाडती, इत्यादिक अनेक प्रकारोथी छोकराओ साथे चेष्टा करती. छोकराओ पण क्षीर, मोदक प्रमुखना प्रलोभनथी तेनी पासे वारंवार आवतां. दिनप्रतिदिन बाळको साथेनी चेष्टाथी तेनां चारित्र. पालनमा शिथिलता आववा लागी. हवे तो सुभद्रा साध्वी वाळकोने काखमां बेसाडवा लागी, खोळामां रमाडवा लागी, जुदी जुदी दिशाओमां बेसाडी तेमनी साथे क्रिडा करवा लागी . केटलाकने जांघ ऊपर, केटलाकने छाती ऊपर, केटलाकने खंभा ऊपर, केटलाकने मस्तक ऊपर बेसाडवा लागी. बाळकना हालरडा गाई तेमने रंजित करवा लागी. तेना आवा प्रकारना आचरणनो सुव्रता साध्वी निषेध कर्यो. निर्ग्रथीणीनो धर्म समजाव्यो. सुभद्राने कह्यं के-नगरजनोना छोकराओ रमाडवा ते अनाचार छे. तेनी आलोयणा ले अने निर्विकार मनथी चारित्रनुं पालन कर सुभद्राए सुव्रता साध्वीनुं कथन स्वीकार्य नहीं कारण के तेने तो बाळ-क्रिडानो रंग लाग्यो हतो. सुव्रता साध्वीनुं कथन सुभद्राए न मानतां पोतानी पूर्ववत् करणी चालु राखी त्यारे अन्य साध्वीओ तेनी निंदा ने निर्भर्त्सना करवा लागी त्यारे सुभद्राने मनमां विपरीत विचार आव्यो. खरेखर हठाग्रहीओ पोतानो वांक न जोतां सामानो दोष ज जुए छे. घूवड पोताना नेत्रोनो विचार न करतां सूर्यप्रकाशने
दोषित गणे छे. कडवां छतां हितकर वाक्य वदनार प्रत्ये कदापि क्रोध न करवो, कारण के तेमां तेने कशो लाभ नथी. तेनो हेतु तो हितशिखामण आपवानो छे परन्तु आ प्राणीनो ज स्वभाव एव विचित्र छे के-पोताना इच्छित मार्गमां कंईपण अंतराय के विघ्न आवे तो लाभालाभनो विचार कर्या विना ते पोताना आग्रहने ज पकडी राखे छे; एटला माटे ज कह्यं छे के—अप्रियस्यापि पश्यस्य, वक्तरि च मित्रेऽप्यलम् । सुभद्रा साध्वीने पण पोताना बाळकोनी साथेनी रमतना निषेधथी विपरीत विचार आव्यो. ते विचारवा लागी के- ज्यारे हुं श्राविका हती त्यारे तो आ साध्वीओ मारुं बहुमान करती, मारो आदर-सत्कार करती, मने सारा सारा वचनथी बोलावती, वळी ते वखते हुं स्वतंत्र हती; हवे हुं साध्वी थई त्यारे तेओ मारी निंदा करे छे, मारी ईर्ष्या करे छे माटे हवे तो आवती काली
श्रीगच्छाचार - पयन्ना— २८६