________________
'भाव्यते इति भावना' अर्थात् संसार प्रत्ये वैराग्य प्रगट करवा माटे मनमा वारंवार जेनें स्मरण करवामां आवे अन ते द्वारा आ संसारबंधनथी आत्माने मुक्त करवामां आवे अगर तो आत्माने मोक्ष सन्मुख करवामां आवे ते भावना कहेवाय छे.
भावनानुं क्षेत्र आपणा सर्व संबंधान पृथक्करण करवांनु छे अने ते रीते ए भूमिकानी शुद्धि करे छे. शुद्ध करेली भूमिका ऊपर सुन्दर चित्रामण थाय तेम भावनावासित आत्मा ऊपर वैराग्यनी सुन्दर भूमिका रचाय छे. समजण अने ज्ञान वगर कोई पण क्रिया तेना वास्तविक स्वरूपमां थती नथी. 'आपणे कोण छीए? क्यां छीए? शा माटे छीए? आ संसार-परिभ्रमणनो हेतु शो?' ए बराबर विचारवान क्षेत्र भावना छे. भावना आपणने अन्दर जोतां शीखवाडे छे अने तेटला ज खातर कहेवामां आव्यु छ के-भावना भवनाशिनी। हवे त्याग करवा योग्य गच्छनु स्वरूप जणावतां कहे छे के
जत्थ य गोयम पंचण्ह, कहवि सूणाण इक्कामपि हुज्जा। तं गच्छं तिविहेणं, वोसिरिअ वइज्ज अन्नत्थ ।।१०१।। सूणारंभपवत्तं, गच्छं वेसुज्जलं न सेविज्जा। जं चारित्तगुणेहिं तु उज्जलं तं तु सेविज्जा ॥१०२ ।। जत्य य मुणिणो, कयविक्कयाइ कुव्वंति संजमब्भट्ट । तं गच्छं गुणसायर !, विसं व दूरं परिहरिज्जा ।।१०३ ।। [यत्र च गौतम ! पञ्चानां, कथमपि सूनानामेकमपि भवेत् । तं गच्छं त्रिविधेन, व्युत्सृज्य व्रजेदन्यत्र ॥१०१ ॥ सूनारम्भप्रवृत्तं, गच्छं वेशोज्ज्वलं न सेवेत । यश्चारित्रगुणै: तूज्वलस्तं तु सेवेत ॥१०२ ।। यत्र च मुनयः, क्रयविक्रयादि कुर्वन्ति संयमभ्रष्टाः ।
तं गच्छं गुणसागर !, विषमिव दूरत: परिहरेत् ॥१०३ ॥] गाथार्थ- हे गौतम ! जे गच्छमां १ घंटी, २ उखल-खारणीयो, ३चूलो, ४ पाणीयाळं अने ५ सावरणी-आ अनेक अशरण जंतुओना वधस्थानो पैकी एक पण होय ते गच्छनो मन-वचन-कायाथी त्याग करीने अन्य सारा गच्छनो आश्रय लेजे. जीवहिंसाना कारणभूत खारणीया विगेरेना आरंभमां प्रवर्तेला अने उज्ज्वळ वेश धारण करनारादंभी साधुओना गच्छनी सेवा न करवी, परन्तु समिति-गुप्तिरूप चारित्र गुणोथी विभूषित गच्छनी वैयावच्चादिक सेवा करवी. वळी जे गच्छनी अंदर मुनियो क्रय-विक्रय आदि करे, करावे के अनुमोदे ते साधुओ संयमभ्रष्ट जाणवा. हे गुणना सागर समान गौतम ! तेवा साधुओने तो हळाहळ झेरनी माफक दूरथी ज त्यजी देवा.
विवेचन-घंटी प्रमुख जीवहिंसामा हेतुभूत छे. साधुओने त्रिविधे त्रिविधे हिंसा- प्रत्याख्यान
श्रीगच्छाचार-पयन्ना- २७२