________________
शस्त्रो उद्यानमां गुप्त रीते संताड्या छे. राजाए तपास करावी तो पालके पोते ज गुप्त रीते मुकावेलां शस्त्रो मळी आव्यां एटले दंडक राजाने अतिशय क्रोध थयो अने तेना आवेशमां ने आवेशमां पालकने आज्ञा आपी के-हे पालक ! ते दुष्टोने तने उचित लागे ते शिक्षा कर “जोईतुं हतुं ने वैद्ये कह्यं” ते उक्तिनी माफक पालकने मनगमतुं मळी गयुं.
तरत ज तेणे शेलडी पीलवानी घाणी मंगावी. स्कन्दक मुनिने एक स्थंभ साथे बांध्या, अने एक पछी एक चेलाने घाणीमां तल पीले तेम पीलवा मांड्या. स्कन्दके पालकने कह्यं के-सौप्रथम मने पीली नाख, पण पालकने तो तेमने पूरेपूरुं कष्ट उपजाववुं हतुं एटले एक पछी एक शिष्योने पीलवा मांड्या. स्कन्दक मुनि दरेक शिष्योने कहेवा लाग्या के - हे मुनिवरो ! परीषह सहन करवो ए साधु कर्तव्य छे. समताभावे परीषह सहन करजो. बाद तेने आलोयण आपी अणशण कराववा लाग्या. आ प्रमाणे ४९९ शिष्योने पीली नाख्या. छेवटे एक बाल शिष्यनी वारो आव्यो. आ लघुशिष्यो घात जोवो स्कन्दक मुनि माटे दुःसह्य हतो एटले तेमणे पालकने कां- हवे मने पीली नाख, पछी आ लघुशिष्यनो वा काढ. पण पालकने तो कोई पण प्रकारे स्कन्दक मुनिने पीडा ज उपजाववी हती, एटले तेमना कथननी दरकार न करी लघुशिष्यने ज पीली नाख्यो. हवे ते कारणे स्कन्दक मुनिनो क्रोध मर्यादामां न रह्यो. तेमणे नियाणुं कर्तुं के मारा चारित्रनुं फल होय तो हुं राजा प्रमुख सर्व नगरनो नाश करनार थउं. छेवटे पालके तेमने पण पीली नाख्या. स्कंदक मुनि मृत्यु पामी अग्निकुमार देव थया.
एकदा बपोरना समये पुरन्दरयशा विचारका लागी के मुनिओ हजु गोचरी माटे केम न निकल्या ? तेवामां स्कन्दक मुनिनो लोहीथी खरडायेलो ओघो, कोई पक्षीए मांस समजीने उपाडेल ते वजन न उपाडी शकवाथी, महेलनी अगाशीमां ज पडतो मूक्यो. पुरन्दरयशा आ दृश्य निहाळी रडवा लागी. सर्व हकीकत जणातां तेणे राजाने कह्यं के-तमारो विनाश नजीक छे. हवे मारे तो चारित्र स्वीकारवुं ए ज श्रेयस्कर छे. तेवामां अग्निकुमार देव त्यां आव्यो अने पोतानी बहेनने, श्री मुनिसुव्रत स्वामी पासे परिवार सहित मूकी अने नगरमा संवर्तक वायु ने अग्नि प्रगटाव्या. सर्व नगर बळीने भस्म थई गयुं. आजे पण ते दंडकारण्यना नामे प्रसिद्ध छे. ते जमीनमां कंई पण फळ-झाड उगता नथी. आ कथानो सार ए छे के स्कन्दक मुनि विराधक थया पण तेमना पांच सो शिष्यो आराधक थया तेम साधुए क्रोधनां निमित्तो मले तो पण कदी पण कषायभाव धारण करवो नहीं. अर्जुनमालीनी कथा
राजगृही नगरीमां श्रेणिक राजा राज्य करता हता. चेलणा नामनी तेमनी राणी हती. अर्जुन नामनो माली ते नगरीमा वसतो. तेने पण बंधुमती नामनी पत्नी हती. नगरीनी बहार गुणशील नामनुं चैत्य हतुं. बंधुमती रूपवंत अने सुकुमाळ हती. अर्जुन सुखी संपत्तिशाळी अने ज्ञातिमां प्रतिष्ठापात्र हतो. नगरीनी बहार तेनो एक मोटो बगीचो हतो. ते बगीचानी बहु नजीक नहीं तेमज बहु दूर पण नहीं तेवा स्थानमां मोगरपाणी नामना यक्षनुं देवळ हतुं. आ यक्ष तेनो गोत्र देव हतो. पेढी दर पेढीथी
श्रीगच्छाचार - पयन्ना- २५२
