Gacchayar Ppayanna

Author(s): Vijayrajendrasuri, Gulabvijay
Publisher: Amichand Taraji Dani

Page 250

सर्व हकीकत वर्णवतां कां-जो, तारी स्त्रीना चरित्र ! ज्यां सुधी वात बहार नथी गई त्यां सुधी सारं छे पण आवी वात प्रसरता शहरमां तारी लाखनी प्रतिष्ठा राखना मूल्यनी थशे; माटे पाणी पहेलां ज पाळ बांध अने कंईक समज. बळतामां घी होमवानी माफक बुद्धदासने माताना वचननी असर थई. तेणे सुभद्रा साथेनो वहेवार बंध करी दीधो. बुद्धधर्मी भक्तोए आ हकीकतनो शहेरमां वायुवेगे प्रचार कयों. जैन श्राविका सुभद्रानी स्थळे स्थळे निंदा थवा लागी. आ बाजु सुभद्रा तो मेघाच्छादित सूर्यनी माफक निर्विकार अने प्रतापी ज हती. कलंक, निंदा अने अपवादनी मध्यमां पण तेने अंशमात्र क्रोध के आवेश स्पर्शी शक्या नहीं. शांत चित्तथीं तेणे आ कारण माटे शासनदेवीनी सहाय मांगी अने तेनी आराधना माटे कायोत्सर्ग को. अठ्ठमनी प्रांते शासनदेवीए पण प्रत्यक्ष थई तेनुं कलंक दूर करवा वचन आप्युं सुभद्राए कायोत्सर्ग पारी पारणुं कर्यु.
बीजा दिवसनो प्रात:काळ थतांज नगरमा हाहाकार प्रवर्ती गयो. शहेरना चारे दिशाना दरवाजा ओचीता (आपमेळे ज) बंध थई गया. बहारनी दुनिया साथेनो चंपावासीओनो वहेवार तूटी गयो. जो दरवाजा न खुले तो समग्र नगरी क्षुधा-तृषाना संकटमां सपडाई जाय. नगरवासीओनी व्याकुळता वधी गई. राजा पासे वात पहोंची. राजाए द्वारपाळोने बोलाव्या द्वारपाळोए कां के देवकृत उपसर्ग सिवाय अमने बीजुकशुं कारण जणातुं नथी, माटे देव-प्रार्थना करावो. धूप-दीप-पुष्पादिकनो बलि समीने राजवीए देवने संबोधीने प्रार्थना करतां ज देव-वाणी थई के–“आ नगरनी कोई पण साची सती स्त्री काचा सुतरना तांतणाद्वारा चालणी बांधी ते चालणीद्वारा कूवामांथी पाणी खेंची द्वारो ऊपर छांटशे त्यारे ज ते दरवाजा उघडवाना.” राजाए आवी सती स्त्रीनी शोध माटे नगरीमां पडह वगडाव्यो.
सतीत्वना घमंडवाळी केटलीय युवतीओ कूवाकांठे आवी निराश थईने चाली गई. कोईनो सुतरनो तांतणो तूटी जतो, कोईनो तांतणो कायम रहे तो पण चालणीमां पाणी न भराय अने कदाच ते बंने तो पण चालणी ऊपर आवतां पाणी, बिन्दु मात्र पण न मळे. राजा पण आवी जातना बनावथी शोकग्रस्त बनी गयो. नागरिक लोको ऊपर पण चिंतानुं वादळ छाई रह्य. सुभद्रा पोते जाणती के-मारा कलंकना निरसन माटे ज शासनदेवीए योजेल आ युक्ति छे एटले सर्व स्त्रीओए अजमायश करी लीधा पछी ते पोतानी सासु पासे गई अने नम्र वाणीमां आ कसोटीमाथी पसार थवा तेनी आज्ञा मांगी. परंतु धगधगता ज्वाळामुखी पर्वतमाथी जेम ज्वाळा बहार आवे तेम सासुनो रोषभर्यो वाग्-धसारो वहेतो थयो–“तारुं चरित्र मलिन छे तेथी तो अमे शरमना मार्या कोईने मों पण बतावी शकता नथी, माटे वधु फजेती न करावतां तुं छानीमांनी घरमां ज बेसी रहे ते ज उचित छे ! तारे त्यां जईने अमारी अधूरी रहेली मश्करी पूरी कराववी छे?" आवा कटु वचन सांभळी सुभद्रा पोताना आवासे गई अने स्नानादिकथी शुद्ध थई, पंचपरमेष्ठीना स्मरणपूर्वक कूवा कांठे गई. काचा सुतरना तंतुथी चालणी बांधी कूवामां उतारी. हजारो नेत्रो तेना प्रत्ये आकर्षाई गया, कारण के तेनी सफळता ऊपर तेओनी जीवन-आशा निर्भर हती. सौ कोईना आश्चर्य वच्चे चालणी जळ भरपूर बनी ऊपर आवी अने बंध दरवाजा ऊपर पाणी छांटतां ज ते तत्काळ खुली जवा लाग्या. उत्तर,
श्रीगच्छाचार-पयन्ना- २३५