________________
योग्य समये सुनंदाए एक सुंदर अर्भकने जन्म आप्यो. पूर्वजन्मना संस्कारने योगे तेनी देह-कांति देव सरखी देदीप्यमान हती. पुत्रमुखनुं अवलोकन करी सुनंदा अतिशय हर्ष पामी. घडीभर ते पोताना पतिनुं वियोगदुःख पण भूली गई. कुळना विभूषणरूप आत्मजने निरखी कई माताने हर्षाश्रु न आवे ? पण भावीना गर्भमां शुं छुपायुं छे तेनी सामान्य मानवीने शुं खबर पडे छे? सुनंदा पोताना संतानप्राप्तिना सुख ऊपर मनोरथना किल्ला चणवा मंडी पडी पण तेने खबर न हती के लिखितमपि ललाटे प्रोज्झितुं कः समर्थः ? अगर तो विधिरेव तानि घटयति यानि पुमान् नैव चिन्तयति ।
जन्मसमये पासे रहेली कोई एक सखीए तेने उद्देशीने कह्यं के— “ वहाला तनुज ! तारा पिताए जो संयम न स्वीकार्युं होत तो तारो जन्मोत्सव एक राजकुमारना जन्म जेवो उजवात.” आ शब्दो कर्णपट पर अथडातां ज शिशु चमक्युं. सखीए उच्चारेला शब्दो पर विशेष ऊहापोह करतां तेने जातिस्मरण ज्ञान थयुं. पोतानो देव-भव स्मृतिपटमां आव्यो. बस, बाळकनी मनोवृत्ति तरत ज बदलाई गई. देव संबंधी दिव्य सुखो जेणे भोगव्या होय तेने आ संसार असार ज जणाय ने ? तेने देवसुख आकर्षण करवा लाग्युं परंतु संयमपालन विना देवसुख क्यांथी प्राप्त थाय ? विचारणाने अंते तेणे चारित्र-ग्रहणनो निराधार कर्यो परन्तु जन्म धारण कर्याने मात्र गणत्रीना ज दिवसो व्यतीत थया हता.. आ स्थितिमां शीघ्र चारित्र स्वीकार कई रीते थई शके अने एक मात्र आधाररूप पोताने माता रजा पण केम आपे ? आकाशपुष्पनी माफक तेनी आशा मनमां ने मनमां ज शमी गई.
तेणे विचार्युं के माताने कंटाळो आपुं तो ते नक्की मारो त्याग करशे, नहीं तो एकना एक पुत्र परत्वेनो तेनो मोहभाव घटशे नहीं. तेणे बालोचित्त रूदन शरू कर्यु. रुदन सांभळी सुनंदा तेनुं रंजन करवा लागी, तेने छानो राखवा विधविध प्रयत्न करवा लागी, परन्तु बाळकनुं रुदन बंध न थयुं. जाणी जोईने रुदन करतुं होय ते क्यांथी समजे ? बाळक थोडी वार शांत थतुं परंतु पार्छु तेनुं रुदन शरू थई जतुं. सुनंदा आ जातना प्रतिदिनना कल्पांतथी कंटाळी गई. धीमे धीमे बाळक छ महिनानो थयो, परंतु तेटलो समय सुनंदाने तो छ वर्ष जेटलो दीर्घ थई पड्यो.
भाग्यानुयोगे श्रीसिंहगिरि पोताना धनगिरि तथा आर्यसमिति प्रमुख शिष्यो साथे आज नगरमां आवी चढ्या. गोचरीसमय थतां धनगिरिए गुरु आज्ञा मागी. ज्ञानातिशयथी भावी जाणी गुरु धनगिरिने जणाव्युं के—“आजे तमोने जे गोचरी प्राप्त थाय ते लावजो. सचित्त के अचित्तनो विचार न करशो.” धनगिरि मुनि गोचरी माटे परिभ्रमण करता करतां सुनंदाना गृहे ज जई चढ्या. सुनंदा पोताना प्रतिदिन रुदन करतां पुत्रथी परिताप पामी हती. धनगिरिने जोतां ज तेनो स्वाभाविक क्रोध प्रगटी निकळ्यो अने कह्यं के— “हुं तो तमारा पुत्रथी कंटाळी गई छु. हवे तमे तेने लई जाव अने पाळो-पोखो” आ प्रमाणे बोलीने आवेश ने आवेशमां तेणे पुत्रने वहोरावी दीधो. धनगिरि तरत ज गुरु पासे आवी पहोंच्या. पुत्रना वजनथी धनगिरिनो हाथ नमी जतो हतो ते जोई गुरुए कह्यं “आ पुत्र वज्र जेवो मजबूत ने शक्तिशाळी थशे माटे तेनुं वज्रस्वामी एवं नाम राखो.” लालनपालन माटे गुरुए तेने साध्वीओने सोंप्यो अने साध्वीओए पण शय्यातरीओ (उपाश्रय आपनार श्राविकाओ) ने सोंप्यो. तेओ पुत्रवत् तेनुं लालनपालन करवा लागी अने क्रमश: वज्रस्वामीनी वय त्रण वर्ष लगभगनी
७
श्रीगच्छाचार - पयन्ना- ८१