________________
पर द्वेष छ के हं एमना अवर्णवाद बोलू? तीर्थंकर भगवंतनी आज्ञा मुजब ज हुं कहुं छं के -आवा कुशीलिया जावा योग्य नथी.” सुमतिए आ प्रमाण सांभळी कईंक उश्कराईन का-“जवा तुं बुद्धिहीन छ तम तने तेवू कहनारा तीर्थकर पण बुद्धिहीन हशे." आ कथन सांभळतां ज नागिले सुमतिना मुख आगळ पातानो हस्त आडो धरी बोलवानो निषेध कयों अने का-“भाई ! आम न बोल. तेथी तो तीर्थंकर परमात्मानी आशातना थाय. मने तारे जेम कहे होय तेम कहे पण तीर्थंकरनी निंदा कदापि न करीश." आ सांभळी सुमतिए नागिलने पुछ्यु-“आ साधुओ कुशीलिया हता तो जगतमां कोई सुशील साधु छ के नहीं ?" आ प्रमाणे रोपित सुमतिने शांत करतां नागिले का–“भाई ! एम न बोल. तीर्थकर परमात्माना शासननी हीलना न कर. जिनेश्वर भगवंतनुं वचन कदापि लंघनीय ना. तमना शासनमां तो अनेक शुद्ध चारित्रपात्र मुनिपुंगवो विद्यमान होय छे. ते साधुओ कालिया हता तेना कारण तं सांभळ-अधिक उपकरण राखवा ते परिग्रह छे. साधुओए तो परिग्रहपरिमाण नामनुं व्रत स्वीकारेलुं होय छे; छतां आ साधुओए बीजी मुहपत्ति राखी छे. एक मुहपत्ति खोवाई जाय अगर तो फाटी जाय तो बीजी उपयोगमां आवे तेवा विचारथी तेओए राखी छे; परंतु शुद्ध संयम-पालन करनार साधुने कदी पण उपकरणनी चिता भोगवी पद्धती ज नथी. आ तेमनुं उन्मार्ग आचरण छे. बळी ते हमणा ज जोयु के मोटा केशवाळा ते साधुए लोच करवा निमित्ते वहोराव्या सिवाय ज भरम लीधी. वळी पेला संघटित कानवाळा मुनिए सूर्य न ऊग्या छता सूर्योदय थई गयो, चालो आपणे जईए' एम कहीने मृपावादनुं सेवन कर्यु ते तो तुं जाणे ज छे. वळी पेला साधुए रात्रिसमये अग्निकायना ज्योतमां कपडो सांध्यो, प्रात:काळमां लीली वनस्पति अने वीजो चाप्या-आ वधी उपयोगशून्य क्रिया ज तेमनी चारित्रहीनता सूचबवा माटे पर्याप्त छे. सुविहित साधुए तो छक्कायना सूक्ष्म बादर जीवानी जयणापूर्वक चालवू, सूq विगेरे क्रिया करवी जोईए. आ साधुओ पैकी एक पण तेवा शुद्धाचारवाळो जणातो नथी. छक्काय- मर्दन करनार साधु करतां कसाई पण सारो, माटे हे भाई सुमति ! आवा कुशीलिया साधुने जाणीने वंदन करवानी वात पण केम घटी शके? आवा साधुना संसर्ग के वंदनथी आपणुं पण चारित्र भ्रष्ट बने अने अनंत संसारभ्रमण वधे." आ प्रमाणे नागिले समजाव्या छतां सुमति बोल्यो के–“मारे तो तेमनी पासे दीक्षा लेवी छे. तुं जेवो धर्म कहे छे तेवो धर्म आजे कोण पाळी शके तेम छे ? माटे हवे मने रोक नहीं." आ प्रमाणे कहीने सुमति गयो अने दीक्षा लीधी. दीक्षा लीधाने पांच मास व्यतीत थया तेवामां बार वर्षनो भयंकर दकाळ पड्यो अने आलोयण, प्रतिक्रमण कर्या विना ते कशीलिया साधओ काळधर्म पामीने वाणव्यंतरजातिना भूत, यक्ष, राक्षस अने पिशाचना वाहन तरीके उत्पन्न थया. त्यांथी च्यवीने म्लेच्छ थया. त्यां मांसाहार करीने सातमी नरकमां उपज्या. त्यांथी निकळीने त्रीजी चोवीशीमां समकित पामशे. समकित पाम्या पछी बीजे भवे चार जणा मोक्षे जशे पण पांचमो जे ते कार्यमा अग्रेसर हतो ते एकांत मिथ्यादृष्टि ने अभव्य होवाथी मोक्ष नहीं पामे.
आ प्रमाणे सांभळी गौतमस्वामीए पछ्यु के-“हे भगवन् ! सुमति मरीने क्या उपज्यो?" भगवंते का-“परमाधामी देव थयो.” गौतमस्वामीए पुन: पूछा-“हे भगवंत ! क्या कारणथी
श्रीगच्छाचार-पयन्ना- १५२
