________________
आहारनी कल्पना करी राखे ते ओघ-उद्देशिक. बीजा विभाग-उद्देशिकना त्रण मूळभेद अने बार उत्तर भेद छे. (१) उद्दिष्ट, (२) कृत अने(३) कर्म ए त्रण मूळभेद छे. ते दरेकना उद्देश, समुद्देश, आदेश अने समादेशरूप चार-चार भेद छे एटले १ उद्दिष्टोद्देश, २ उद्दिष्टसमुद्देश, ३ उद्दिष्टादेश, ४ उद्दिष्टसमादेश, ५ कृतोद्देश, ६ कृतसमुद्देश, ७ कृताद्देश, ८ कृतसमादेश, ९ कमोद्देश, १० कर्मसमुद्देश, ११ कर्मोदेश अने १२ कर्मसमादेश एम बार भेद थाय. सर्वने उद्देशीने जे अशनादिक कराय ते उद्देश कहेवाय, ते गृहस्थ, भिक्षु अने पाखंडी विगेरेने निमित्ते करायेल. चरक, परिव्राजकादिने निमित्ते करेल अशनादिक समुद्देश कहेवाय. निग्रंथ, शाक्य, तापस, गैरिक, आजीविकोने निमित्ते करेल अशनादिक आदेश कहेवाय अने साधुओने निमित्ते करेल समादेश कहेवाय. हवे बार पेटाभेद वर्णवतां कहे छे के-विवाहादिक सारा प्रसंगे स्नेही संबंधीओ सर्व जमी गया पछी अशनादिक वधे त्यारे गृहस्थ मनमा चिन्तवे के- 'आ सर्व राखीने शुं काम छे? मिक्षु विगरेने आपशुं' आ प्रमाणे विचारीने जो भिक्षुओने माटे राखे तो (१) उद्दिष्टादेशिक, पाखंडीओने माटे राखे तो (२) उद्दिष्ट समुद्देशिक, साधुओने देवा माटे राखे तो (३) उद्दिष्टादेशिक अने निर्ग्रन्थोने माटे राखे तो (४) उद्दिष्टसमादेशिक कहेवाय. आवी जरीते अशनादिक वध्या पछी मोदक विगेरेमां नवो गोळ भेळववो पडे तो भेळवे, घी भेळवे, सेकवू विगेरे क्रिया करे, भातमां दहीं विगेरे नाखे अने पछी पूर्वनी माफक संकल्प करे त्यारे आ भिक्षुओने आपq एम कहे ते (५) कृतोद्देशिक, पाखंडीओने आपवानुं कहे ते (६) कृतसमुद्देशिक, साधुओने माटे कहे ते (७) कृतादेशिक अने निर्ग्रन्थोने अर्थे कहे ते (८) कृतसमादेशिक कहेवाय. आवी ज रीते विवाहादिक शुभ प्रसंगे अशनाद्दिक वध्या पछी ते वधेला लाडु, भात मग विगेरे पदार्थोने अग्नि पर पुन: तपावे, मोदकमां गोळ नाखे, मग वगेरेने पुन: राय-जीरा-मसालाथी वघारे इत्यादि क्रिया करीने पूर्व प्रमाणे संकल्प करे त्यारे भिक्षुओ माटेनो संकल्प ते (९) कर्मोद्देशिक, पाखंडीओने माटेनो (१०) कर्मसमादेशिक, साधुओने माटे (११) कर्मादेशिक अने निर्ग्रन्थोने माटे (१२) कर्मसमादेशिक कहेवाय. ___ अभ्याहृत दोषना बे प्रकार छे- (१) आचीर्ण अने (२) अनाचीर्ण. आचीर्ण अभ्याहृतना त्रण प्रकार छे. जघन्य, मध्यम अने उत्कृष्ट. मोटा जमण समये सेंकडो माणस बेठा होय अगर तो मोटुं घर होय अथवा पंक्तिबद्ध त्रण घरो साथे होय तेवा प्रसंगे सो हाथनी अंदरना आंतरामांथी आहार वहोरावे ते उत्कृष्ट आचीर्ण, एक हाथ प्रमाणथी वहोरावे ते जघन्य अने ते बंने वच्चेनुं प्रमाण ते मध्यम आचीर्ण अभ्याहृत जाणवू. आत्रणे प्रकार कल्पी शके कारण के तेमां उपयोग रहेवानो संभव छे. अनाचीर्ण अभ्याहृत तो सो हाथ उपरांत दूरना स्थळेथी आहार आवेल होय तो कल्पे नहीं; कारण के तेमां संयमविराधना अने आत्मविराधना बने थाय छे. कोई गृहस्थ अन्य ग्रामादिकथी अशनादिक आहार लावता थका जळमार्गथी आवे तो अप्कायनी तेमज छक्कायनी विराधना थाय. स्थळमार्गे आवे तो पण छकायनी विराधना थाय, चोर हरण करी जाय, शिकारी पशु खाई जाय, मार्गना परिश्रमथी ज्वरादिक रोगोद्भव थाय, आ प्रमाणे दूषित होवाथी अनाचीर्ण अभ्याहृत आहार कदापि ग्रहण करवो नहीं. हवे पूतिकर्मनुं स्वरूप जणावे छे-आधाकर्मी, उद्देशिकना छेल्ला त्रण भांगा, मिश्रजात,
श्रीगच्छाचार–पयन्ना-१९६
