________________
मन रलकंबल प्रत्ये ललचायुं अने कोई पण प्रकारे ते चोरी लेवानो मनसूबो को. मध्य रात्रिनो समय थयो अने सर्व लोको निद्रावश थई गया हता त्यारे चोर वसतिमां आव्यो अने आचार्यने का के–“रत्नकंबल आपो, नहीं तो मारी नाखीश." त्यारे आचार्ये का के–“ते रत्नकंबलना तो बे टुकडा करी नाख्या छे.” चोरने आ वात पर विश्वास न आवतां तेणे का के–“देखाडो.” आचार्ये बेककडा देखाड्या त्यारे चोरे फरी का के–“ए बने ककडा सांधीने आपो, नहीं तो तमारो शिरच्छेद करीश.” मृत्युभयथी आचार्ये ते रत्नकंबलना बंने टुकडा सांधी आप्या अने चोर ते लईने चालतो थयो. आ प्रमाणे बहु मूल्यवाळू वस्त्र पासे राखवाथी मरणांत उपसर्ग उत्पन्न थवानो भय रहे छे. आ प्रमाणे अनेक कष्टना कारणभूत जाणीने तीर्थंकर परमात्माए अढार रुपियाथी विशेष किंमतनुं वस्त्र राखवानो साधुने माटे निषेध कयों छे
आ प्रमाणेनो अधिकार श्रीसोमप्रभसूरिकृत 'यतिजीतकल्प' नामना प्रकरण ऊपर श्रीसाधुरत्नसूरिए रचेल टीकामां जणावेल छे. वस्त्रगवेषणा -
गच्छवासी एटले स्थविरकल्पी साधु वस्त्रनी गवेषणा कई रीते करे? ते संबंधी विधि दर्शावतां जणावे छे के - ज्यारे कोई पण साधुने कांबली प्रमुख कोई पण वस्त्रनी जरूरत होय त्यारे ते साधु गच्छमां रहेला प्रवर्तकने कहे के–“ मारे अमुक प्रकार, वस्त्र जोईए छीए.” आ हकीकत सांभळी प्रवर्तक आचार्यमहाराजने जणावे के–“अमुक साधुने वस्त्रनी जरूरत छे.” आ प्रमाणे सांभळी आचार्य गच्छमां अभिग्रहधारी जे साधु होय तेने बोलावे अने जरूरियातनी वस्तु सूचवी ते लाववा माटे सूचन करे. “जे कोई पण साधुने वस्त्र, पात्रादिक वस्तुनी ज्यारे जरूरत होय त्यारे मारे लावी आपवी.” आ प्रमाणे जे साधु अभिग्रह धारे तेने अभिग्रहधारी साधु कहेवाय. कदाच गच्छने विषे तेवा अभिग्रहधारी साधु न होय तो आचार्यमहाराज बीजा साधुने कहे के– “अमुक साधु माटे अमुक वस्त्र लावी आपो.” आ अभिग्रहधारी अथवा तो अन्य साधु कई रीते वस्त्र-याचना करे ते संबंधे जणावतां कहे छे के- सूत्रपौरूषी अने अर्थपौरूषी करीने गोचरी माटे जाय. गोचरी अर्थे जतां ज वस्त्रनी गवेषणा करे. गोचरीमां वस्त्र न मळे तो बीजे पहोरे अर्थपौरुषीमां लेवा जाय. ते समये पण न मळे तो सूत्रपौरूषीमां पण लेवा जाय एटले के सूत्रपौरूषीनो समय थई जवा छतां ते न करे अने वस्त्र लेवा जाय. आ समये पण कदाच वस्त्रादिकनी प्राप्ति न थई तो आचार्यमहाराज सर्व संघाडाने उद्देशीने कहे के–“तमे गोचरी अर्थे जाओ त्यारे वस्त्र मांगीने लावजो.” आ प्रमाणे अलग-अलग संघाडाओए याचना करवा छतां पण वस्त्रादिकनी प्राप्ति न थाय त्यारे आचार्य सर्व साधुओने एकत्र करीने कहे के– “तुमे गोचरी अर्थे जाओ त्यारे वस्त्रनी याचना करजो.” आ प्रमाणे एक पछी एक उपायनो आचार्यमहाराज उपयोग करे परन्तु पोते याचना करवा न जाय. जो जाय तो चार गुरुमासी प्रायश्चित आवे अने ते उपरांत श्रीवीतराग परमात्मानी आज्ञाभंग आदि अनेक दोषापत्ति आवे. लोकव्यवहारमा पण आचार्यनी लघुता थाय. बीजा साधुओ जो गीतार्थ होय तो
श्रीगच्छाचार-पयन्ना-६६
