________________
महाशूकरनी पाछळ पांच सो हस्तिओ चाल्या आवे छे. शिष्य आ स्वप्ननुं रहस्य समजी शक्यो नहीं. तेणे आ स्वप्ननो अर्थ समजवा स्वयं घणो विचार कर्यो परंतु तेनी बुद्धि तारतम्य समजवा निष्फळ नीवडी. छेवटे तेणे ते हकीकत पोताना गुरुने जणावी तेनुं रहस्य पूछयु. विचक्षण गुरुए तात्कालिक जवाब आपतां जणाव्यं के – “" हे सुज्ञ शिष्य ! आजे आ नगरमां पांच सो शिष्यना परिवार साथे एक आचार्य आवशे. पांच सो शिष्य ते हस्तिओ सदृश जाणवा अने महाशूकर समान आचार्य जाणवा. पांच सो शिष्यो भव्य छे, ज्यारे तेओनो गुरु आचार्य अभव्य छे.”
गुरुमहाराजे स्वशिष्य आ प्रमाणे जणाव्या बाद गोचरीना समये पांच सो शिष्यना परिवारयुक्त अंगारमर्दकाचार्य ते नगरमां आवी पहोंच्या. तेनी रहेणीकरणी, क्रियाचुस्तता अने विधि-विधान नजरे देखी पेला स्वप्नवाळा शिष्यने मनमां विचार आव्यो के आवा चारित्रधारी अने क्रियाशील गुरु अभव्य म होई शके ? तेणे तेमना आहार-विहार विगेरे प्रत्येक क्रियानुं सूक्ष्म रीते निरीक्षण करवा मांड्यं छतां पण तेने तेनो कोई पण दोष या तो अतिचार मालूम पड्यो नहीं. तेणे पोताना हृदयनी वात स्वगुरुने जणावी पूछ्युं के - "गुरुवर्य ! तेमनो आचार-विचार तो शुद्ध संयमाराधक साधु जेवो छे तो तेमने अभव्य कई रीते कही शकाय ?” गुरुने पोताना शिष्यनी आ वात सांभळी, बाह्य देखाव परथी अनुमान बांधवाना तेनी उतावळ माटे मनमां कंईक हास्य आव्युं परन्तु तेने दबावी दई गुरुए तेने कह्यं के— “हे विज्ञ ! तारे जो खरेखर खात्री ज करवी होय तो हुं हुं म कर. ए प्रमाणे करवाथी तॉरी भ्रमणा ने शंका बधी दूर थई जशे. केटलाक कोलसा लावी तेने रात्रि समये गुप्त ते स्थंडिल - मातरुं करवाना मार्गमां पाथरी दे. पछी जागृत रही थाय तेनुं बराबर निरीक्षण करजे.” शिष्य गुरुना आ कथननो सारांश समजी शक्यो नहीं, कोलसा मात्रथी परीक्षा केवी रीते थशे ? ते पण समजायुं नहीं; छतां पण गुरुकथन पर पूर्ण विश्वास राखी तेणे ते प्रमाणे कर्यु.
अल्प रात्रि व्यतीत थतां अंगारमर्दकाचार्यना शिष्यो पैकी एक शिष्य लघुनीति (पेशाब) करवा उठ्यो. आगळ चालतां कोलसा पर पग पड्यो एटले कोलसो दबावाथी चरड एवो शब्द थयो. ध्वनि थतां ज ते शिष्ये विचार्य के आ भूमि जीवव्याप्त जणाय छे. आगळ चालीश तो विशेष जीवहिंसा थशे माटे जीवहिंसा करवा करतां लघुनीतिनुं कष्ट सहन करवुं ते ज श्रेयस्कर छे. आव विचार करी ते शिष्य पाछो वळी गयो अने लघुनीति कर्या सिवाय ज सूई गयो. बाद थोडो समय पसार थतां बीजो शिष्य जागृत थयो अने पूर्वना शिष्यनी माफक आगळ जई, कोलासानो ध्वनि सांभळता ज पहेला शिष्यनी माफक विचारणा करी, पाछो आवी सूई गयो. आ बनावने थोडो समय पसार थयो हशे तेवामां अंगारमर्दकाचार्यने लघुनीति करवानी शंका थई. तेने ऊभा थतां जोई पहेला स्वप्नवाळा शिष्यना कर्ण विशेष सावचेत बन्या अने शुं बने छे ते एकाग्रतापूर्वक जोवा लाग्यो. -अंगारमर्दकाचार्य आगळ चालतां कोलसा पर पग पड्यो अने चरड-चरड एवो अवाज थवा लाग्यो एटले जे तेमना हृदयमां हतुं ते वाणीद्वारा बहार आवी गयुं. चरड-चरड अवाज सांभळी तेओ बोल्या के— “बापडा आ जीवो तो आ प्रमाणे ज मृत्युने वश थवा लायक छे.” आ वचन पेला
श्रीगच्छाचार - पयन्ना- ५१
