________________
પ્રારંભિક વક્તવ્ય તીર્થહલ્લી આવ્યા અને એક કલાક બાદ આણુ એ ઘાટી. તરફ જતી બસમાં સવાર થયા. રાત્રિના દશ વાગે બસ. કંડકટરે અમને એક સ્થાને ઉતરી જવાની સૂચના કરી કે જ્યાંથી કુંદાગિરિ પર્વત તરફ જવાતું હતું.
અમે સામાન લઈને નીચે ઉતરી પડ્યા, પણ ત્યાં અમારા સિવાય અન્ય કઈ માનવી ન હતે. ચારે બાજુ જંગલ નજરે પડતું હતું અને અંધકારે તેની ભયાનકતા વધારી મૂકી હતી. અહીંથી ચાર માઈલને પ્રવાસ કરીએ. તે કુંદાગિરિની તળેટીમાં વસેલા એક ગામમાં પહોંચી શકીએ, પણ અત્યારે એ પ્રવાસ કરવાની કોઈ શક્યતા ન હતી. જ્યાં દિવસે પણ ભેમિયા કે જાણકારની સહાય વિના જઈ શકાય નહિ, ત્યાં રાત્રે એકલા અટુલા શી રીતે જવું?
સડકની એક બાજાએ એક ઘર આવેલું હતું, પણ તે અત્યારે બંધ હતું. તેના દ્વાર ખખડાવવા કે કેમ? એ એક વિચારણીય પ્રશ્ન હતો. અમે કન્નડ ભાષા જાણતા ન હતા, એટલે આ પ્રદેશના મનુષ્ય માટે પરદેશી હતા અને એક પરદેશી માટે રાત્રિના આ સમયે દરવાજા ખુલે એ વાત મગજમાં બેસતી ન હતી. ત્યારે કરવું શું? જે અહીં પડી રહીએ તે જંગલી જનાવરોને ભેટો થાય અને તેમના હુમલામાંથી બચવું ભારે થઈ પડે, એ નિશ્ચિત હતું.
હવે જ અમને ખ્યાલ આવ્યે કે આ વખતે અહીં આવવામાં અમે પૂરેપૂરું સાહસ કર્યું હતું અને આગળપાછળને કંઈ વિચાર કર્યો ન હતે. આમ છતાં હિમ્મત હાર્યા
