________________
મીઠું કરીને, સેવા અને શુશ્રૂષાથી કાયાને પવિત્ર કરીને અને ધ્યાનના અજવાળાંની ચેતનાને પ્રકાશિત કરીને પ્રભુના દ્વારે શાને ન જઈએ ?
પ્રાર્થના હો કે પ્રભો, મારે કંઈ જ નથી જોઈતું. પ્રસન્નતા મારો આનંદ બની રહો.
૧૩૦. સુખની ચાવી
સં
સારની વસ્તુ માત્ર પોતાના સ્વભાવમાં છે. ન એ સુખ આપે છે, ન એ દુ:ખ આપે છે.
સુખ કે દુઃખનું સર્જન માણસ કરે છે. માણસ પોતાની લાગણીઓથી વસ્તુ અને વ્યક્તિ સાથે સંબંધ બાંધે છે. અપેક્ષાઓથી એને રંગે છે. પછી પોતાની સમજની મર્યાદા પ્રમાણે એનો અર્થ કરે છે.
પોતે કરેલો અર્થ સરે તો એ સુખી થાય. અર્થ ન સરે તો દુ:ખી થાય. સુખ કે દુઃખ ક્યાંથી આવ્યાં ? પોતે રાખેલી અપેક્ષા પૂરી ન થવામાંથી, પોતાની માન્યતામાંથી.
એટલે વસ્તુ કે વ્યક્તિ એ જ હોવા છતાં એકને સુખ આપતી ‘દેખાય’, બીજાને દુ:ખ આપતી ‘દેખાય'.
સુખી થવા માણસે માન્યતા અને અપેક્ષા બદલવી ઘટે.
૧૩૧. માણસ આશીર્વાદ
ણસ અદ્દભુત છે. કોઈ પણ આધાર વિશ્વ, લાખો મણનો બોજ ઉપાડી
મેં હવામાં ઊડનાર વિરાટ વિમાનને બનાવનાર માણસ છે. જગતનું
સર્વશ્રેષ્ઠ કૉમ્પ્યુટર પણ ન સર્જી શકે એવા હૃદય અને ભેજાનો સ્વામી માણસ છે. પોતાની કલ્પના પ્રમાણે ભગવાન બનાવનાર શિલ્પી પણ માણસ છે.
આત્મશ્રદ્ધા વિના આ જ માણસ કેવો નિર્બળ ને બીકણ બની જાય છે. પુરાણોના દેવોમાં માન્યતાના પ્રાણ પૂરી આત્મશ્રદ્ધાના પ્રાણ ખોઈ બેસે છે. પોતે જ સર્જેલ મૂર્તિમાંથી સર્જનનો આનંદ મેળવવાને સ્થાને એની આગળ ડરીને ભીખ માગવા બેસી જાય છે.
Jain Education International
૩૬ : મધુસંચય
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
