________________
હતી. ત્યાં એની નજરે આ મસ્ત સાધુ ચઢ્યો. એને જોતાં જ એનું હૈયું કોઈ અગમ્ય ભાવોથી ખેંચાવા લાગ્યું. અકાળે તૂટી પડેલા ગતજન્મના સ્નેહતંતુ અહીં જાણે સંધાઈ ગયા.
અરણિકે પરસેવો લૂછતાં ઉપર જોયું, ત્યાં નયનેનયન પરોવાઈ ગયાં. અંત૨માં એક આંચકો આવ્યો અને વર્ષોના શ્રમથી બાંધેલું સંયમનું મહામંદિર ભાંગીને ભુક્કો થઈ ગયું.
અરણિકનું હૃદય પ્રેમને ઝૂલે ઝૂલવા લાગ્યું. એની હૃદયભૂમિમાં કુમળી લાગણીઓ પાંગરી. એ ત્યાંથી હવે ખસી શકે તેમ ન હતો. એ જેમ જેમ સુંદરીનો વિચાર કરતો ગયો તેમ તેમ વધારે ને વધારે બંધાતો ગયો.
અમિતાએ તાળી વગાડી ને દાસી હાજર થઈ. સુંદરીએ કહ્યું : ‘જા, પેલા તરુણ મુનિને ઉપર તેડી લાવ.'
મુનિ તો આમંત્રણની રાહમાં જ હતા. દિલ જે માંગતું હતું તે જ સામેથી મળ્યું. એ તો ધબધબ ઉપર પહોંચી ગયા.
‘પધારો, મુનિરાજ, આજ અમને અને અમારા ગૃહાંગણને પાવન કરો.’ સુંદરીએ સત્કાર કર્યો.
માનુનીની આંખો મદભરી હતી. વાણીમાં મદનનો કેફ હતો. રતિપતિના આવેગથી એનો દેહ ઊછળી રહ્યો હતો. એ પોતાની સ્નેહવ્યથા ન રોકી શકી. દાસી સરકી ગઈ.
અરણિક એકલો રહ્યો.
એકાંત પણ જામી ગયું.
‘યોગી ! નવયૌવનમાં આ શું આદર્યું છે? યૌવન વસંતમાં આ પાનખર શી ? આ સમય ત્યાગનો છે ? અવસ્થાને અયોગ્ય કાર્ય કેમ કર્યું ? જીવનરસ જ્યારે છલોછલ થઈ ઊભરાઈ રહ્યો હોય, ત્યારે આમ વૈરાગી થઈને ભટકવાનું કોણે કહ્યું ? અકાળે દેહને દમવાનો હોય ? મનને મારવાનું હોય ? તનને તપાવવાનું હોય ? આ તમને કોણે શીખવ્યું ? ભટકવું જ હોય તો હજુ ક્યાં દિવસ થોડા છે ? પાનખર આવે ત્યારે આ બધું કરજો ને, હું પણ સાથ આપીશ, પણ આજ તો વસંત છે. જીવનની પૂરબહારમાં ખીલેલી નવ વસંત ! વસંતને વધાવો. પ્રાણનાથ ! આવો !'
અરણિકના ઉદાસ અને નીરસ જીવનમાં ફરી એક વાર મીઠાશ પ્રગટી. મન ક્ષણવાર ધ્રૂજ્યું અને આખરે સ્નેહની મૂર્ચ્છનામાં એ સરી પડ્યું. સ્નેહ, સૌંદર્ય ને સંગીતના ત્રિવેણી સંગમમાં આકંઠ ડૂબેલા મનને ઊંચે આવવાની આશા વ્યર્થ છે.
Jain Education International
ભવનું ભાતું * ૧૯૫
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
