________________
જ્યારે સમષ્ટિગત સ્નેહ એક એવું તત્ત્વ છે જે આત્માની ભૂખને તૃપ્ત કરે છે, માણસને ઊંચકે છે, ઉપર ને ઉપર લઈ જાય છે.
“આજ સુધી ઝાંખો દેખાતો મારો પંથ આજ મને સ્પષ્ટ દેખાય છે. હું એ અમર પંથે જાઉં છું અને ઇચ્છું કે તારો આત્મા પણ વિશ્વપ્રેમના પ્રકાશમય પંથે પ્રગતિ કરે.”
પ્રભાતનો સૂર્ય જેમ રાત્રિનાં દ્વાર ઉઘાડી રજનીના હૃદયને પ્રકાશથી ભરી દે છે, તેમ અરણિકના ભાવભર્યા શબ્દોએ પણ અમિતાના હૃદયને પ્રકાશથી રંગી દીધું.
જ્યાં પ્રકાશનું અસ્તિત્વ હોય ત્યાં વૃત્તિઓનું અંધારું કેમ ટકે ? અમિતાની આંખમાં કોઈ અદૂભુત પ્રોજ્જવળ જ્યોતિપુંજ પ્રગટ્યો.
એ નમી અને આત્મસાધનાના મંગળમય પંથે ચાલી નીકળી. જેવી આસક્તિથી એણે ભોગોને સ્વીકાર્યો એવી જ અનાસક્તિથી એણે ભોગોને ઠોકર મારી.
અરણિકના શબ્દો ભદ્રા પણ તરસી ધરતીની જેમ પી રહી હતી. એનો વૈરાગ્યરંગ માના હૃદયને પણ ભીંજવી ગયો. અરણિકનું આત્મપંખી હવે ગગનમાં ઊડવા પાંખો ફફડાવી રહ્યું હતું. મા પૂર્ણ પ્રસન્ન હતી. પુત્ર મળ્યો હતો – જેનાં જ્ઞાન-લોચન પણ ખૂલ્યાં હતાં. અમાવાસ્યાના અંધકારને ઓળંગીને એ પૂર્ણિમાની પ્રકાશમાં પગ મૂકી રહ્યો હતો.
ભદ્રા અને અરણિક પોતાના ગુરુ શ્રી મિત્રાચાર્ય પાસે આવ્યા, નમન કર્યું અને અનુતાપપૂર્ણ હૈયે પ્રાયશ્ચિત્ત કર્યું.
અરણિકે સાધના આદરી અને સમાધિમાં અહિંસા, સંયમ અને તપના ઉચ્ચ શિખરે ચઢવા માટે અનશનની ગુરદેવ પાસે આજ્ઞા માગી.
ગુરુદેવે એની સાધનાને વધાવી અને આજ્ઞા આપી.
ગિરિરાજનું ઊંચું શિખર છે. ચારે તરફ પ્રકાશ, પ્રકાશ અને પ્રકાશ છે, સૂર્ય મધ્યાકાશમાં પોતાના પૂર્ણ સ્વરૂપે તપી રહ્યો છે. બરાબર તે જ સમયે શિલા પર અરણિકે આસન જમાવી અનશન આદર્યું.
માખણનો પિંડ ઓગળે તેમ એનો નાજુક દેહ શિખરની એ ધગધગતી શિલા પર ઓગળી ગયો.
આ અશાશ્વત કાયાને ત્યાગી એનો દિવ્યાભા પ્રકાશને પંથે ઊપડી ગયો. ભોગના કીચડમાંથી ઊંચે આવેલું કમળ એટલે અરણિક !
૨૦૦ મધુસંચય
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jainelibrary.org
