________________
આખી સભા વિસર્જન થવાની અણી પર હતી, ત્યાં એક ફૂટડો યુવાન ઊભો થયો. એની આંખમાં કરુણાજળ હતું, એના બિડાયેલા હોઠ પર નિર્ણય હતો. એના વદન પર આકર્ષક રૂપ હતું એના સ્વસ્થ દેહ ઉપર મસ્ત યૌવન હતું.
વૃદ્ધ ડૉક્ટરો એને જોઈ રહ્યા. અરે, આ હેનરી ગાયન કેમ ઊભો થયો છે ? આ પ્રસિદ્ધ ડોક્ટર કાંઈ નવીન શોધ તો નથી લાવ્યો ને ? સૌનું ધ્યાન ડૉ. હેનરી ગાયન તરફ હતું.
એ જરા આગળ આવ્યો, અને નમ્રતાથી કહ્યું : “આપ જાણો છો કે પોતાના જીવનનો મોહ તજ્યા વિના બીજાને જીવન આપી શકાતું નથી, અને જીવન આપ્યા વિના, આવી મહાન શોધો થતી નથી. આપણા દેહના દાનથી હજારો ભાઈબહેનો અને માતાનાં આંસુ અટકતાં હોય તો હું મારો દેહ આપવા તૈયાર છું. લો આ મારું વસિયતનામું, મારી પાછળ કોઈ જ નથી. મારી આ મિલકત મરકીના દર્દીઓ માટે વાપરજો. માણસના જીવનનો આથી વધારે સારો ઉપયોગ શું હોઈ શકે ?”
વૃદ્ધ ડૉક્ટરો એને જોઈ જ રહ્યા. દેહની જે મમતા વયોવૃદ્ધો ન છોડી શક્યા, તે એક યુવાને વાતવાતમાં છોડી.
એ તુરત ઓપરેશન ખંડમાં દાખલ થયો. મરકીના રોગથી મૃત્યુ પામેલા માનવદેહને ચીરવા લાગ્યો. કમકમાટી ઉપજાવે એવું દુર્ગધ મારતું મડદું એ ચીરતો ગયો અને રોગનું નિદાન કરતો ગયો. જંતુઓના હુમલાનું સ્થાન અને એનાં કારણોની ચિકિત્સા કરી, એની એક નોંધ તૈયાર કરી. એ નોંધ એણે રાસાયણિક દ્રવ્યોમાં મૂકી, જેથી અડનારને એનો ચેપ ન લાગે.
એણે એનું કાર્ય પૂર્ણ કર્યું. પણ એનો દેહ તો તાવથી ક્યારનોય તપી ગયો હતો. એ ઊભો થવા ગયો, પણ પ્લેગનાં જંતુઓએ ક્યારનોય એના દેહમાં માળો બાંધી નાંખ્યો હતો. એ ઢળી પડ્યો. છતાં એના મુખ પર સંતોષ હતો. કારણ કે પોતે શોધ સંપૂર્ણ કરી હતી.
હેનરી ગાયન ગયો. પણ મરકીના રોગની શોધ એ પાછળ મૂકતો ગયો. એની શોધે લાખો માનવોને જીવતદાન આપ્યું. આવા માનવીઓનાં અર્પણ-ગીત માતા ધરતી અવિરત ગાય છે.
૧૦૮. પુનિયો શ્રાવક oમણોની વાણીનાં નીર્મળાં નીર પીને તૃપ્ત થયેલો પુનિયા આખાયે મગધમાં
પ્રસિદ્ધ હતો. સંતોષમાં, સમતામાં, સાદાઈમાં અને સભ્યતામાં એની જોડ
બિંદુમાં સિંધુ ૩૧૧
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
