________________
૬૫૯. કરુણાભાવ
જ્યશ્રીની એ કરુણા નીતરતી આંખો તો કેમેય ભુલાતી નથી ! એક ગધેડાની પીઠ પર પાઠું પડ્યું હતું. એમાંથી લોહી વહી જતું હતું. ઉપરથી કાગડા ચાંચ મારી એને હેરાન કરી રહ્યા હતા. એ દોડતું દોડતું ઉપાશ્રયના દ્વારે આવ્યું.
પૂ
પૂ. મુનિરાજ શ્રી ચન્દ્રકાન્ત સાગરજી મહારાજનું ધ્યાન એ બાજું ગયું. એમનું માખણ શું કોમણ હૃદય દ્રવી ગયું. બાજુમાં રહેતા યુવાનોને એમણે કહ્યું : ‘‘તમે અહિંસાની વાતો તો ખૂબ કરો છો, પણ આ ગધેડું રિબાય છે, તેને જોઈ તમને કંઈ કરવાનું મન થાય છે ખરું ?''
યુવાનોએ મળી ગધેડાને રોકી એના ઘા ૫૨ તેલ રેડી, એના પર રૂ મૂકી કંતાનનો પાટો બાંધ્યો અને ઉપર પાતળી દોરી બાંધી. તેને હવે કંઈક શાંતા વળી હતી જ્યારે પૂજ્ય મહારાજશ્રીની આંખોમાંથી કરુણા વરસતી હતી. પૂજ્યશ્રીએ કહ્યું : “કુંભાર અને ધોબી કેવા સ્વાર્થી છે ! સશક્ત હોય ત્યાં સુધી એની પાસેથી પૂરેપૂરું કામ લે અને બીમાર પડે એટલે પશુઓને મારી ભગાડે !''
પૂજ્યશ્રીની વાણી યુવાનોને સ્પર્શી ગઈ. એક યુવાને તો કમાલ કરી : એ પોતાના બંગલામાં જઈ ચૂલા ૫૨ રુંધાઈને તૈયાર થયેલો ભાત એક કથરોટમાં ઠાલવી લઈ આવ્યો અને એ થાળ ભૂખ્યા પશુ આગળ ધર્યો ! ગધ્ધો આજે ખાતો હતો અને તે પણ પાછા દિલ્હીના બાસમતી !
Jain Education International
૩૪૯ ૪ મધુસંચય
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
