________________
શાન્તનુનો મૃગયા શોખ દિનપ્રતિદિન વધતો જતો હતો. એના શિકાર૨સની વાત દૂર દૂર સુધી પ્રસરી હતી. કેટલાક કવિઓ તો એના આ કલા-કૌશલ્યનાં કાવ્યો રચતા, અને એની વીરતાને બિરદાવી ઇનામ મેળવતા. એક શિકારીએ આવી કહ્યું :
‘મહારાજ ! અહીંથી ઠીક ઠીક અંતરે એક શારંગ વન છે. વૃક્ષોની ઘટા એવી જામી છે કે, ત્યાં દિવસે પણ અંધારું લાગે. લતામંડપો સૂર્યકિરણને જમીનને અડવા જ દેતાં નથી, વચ્ચેથી એ જ ઝીલી લે એટલા ગાઢ છે.
‘આ વનમાં મૃગલા, સસલાં, ડુક્કર અને ચિત્તાનાં ટોળે-ટોળાં મુક્ત રીતે પરિભ્રમણ કરે છે. આપના રાજ્યમાં જેમ પ્રજા નિર્ભય થઈ ફરે છે, તેમ ત્યાં આ પશુઓ અભય થઈ વિહરે છે.
શારંગ વનમાં આપ શિકારે પધારો તો કોઈ ઓર રંગ જામે. માતેલાં આ મદમત્ત પ્રાણીઓને ખબર પડે, કે, ના હજુ વિશ્વમાં વીંધનારા અને ચલ લક્ષ્યને ભેદીને શિકાર કરનારા વીરો પણ જીવે છે.'
શાન્તનુ તો આનંદમાં આવી ગયો. એણે તુરત હુકમ કર્યો. કરો તૈયારી ત્યારે, આપણી શિકારી ટોળીને સજ્જ કરો. આપણા ચારણ કવિઓને પણ સાથે લો. એ પણ ભલે જુએ મારું શિકારકૌશલ્ય અને ભલે ૨ચે એનાં મહાકાવ્ય !' શિકારીઓના વૃંદ સાથે શાન્તનુ શારંગ વનમાં આવી પહોંચ્યો. એની સાથે ઠીક ઠીક રસાલો હતો. એ પોતે મહાકાય મયૂર આકૃતિવાળા રથમાં બેઠો હતો. રથના અગ્ર ભાગે પોતાનો રાજધ્વજ ઊડી રહ્યો હતો. આસપાસ કવિ અને ચારણોનું વૃંદ હતું. આગળ શિકારી ઘોડેસવારો ને પાછળ એના અંગરક્ષકો હતા. એ વનમાં પેઠો અને મદમત્ત થઈ નાચતાં મૃગનાં ટોળેટોળાં એની નજરે પડ્યાં. સુવાસથી હવા સુરભિગંધા હતી. આ મોહમયી હવામાં વસ્તીમાં માણસો ફરે એમ અહીં ગેલ કરતાં આ પશુઓ ફરતાં હતાં. આવા સુંદર દૃશ્યથી આનંદને લીધે એના ઉરધબકાર વધી ગયા.
આજ્ઞા થતાં અનુચરોએ ચારે બાજુ પાસા નાખ્યા. પશુઓ દોડવા પ્રયત્ન કરે પણ જાય ક્યાં ? ચારે બાજુથી એ ઘેરાઈ ગયાં અને ભયભીત બની દોડાદોડ કરી રહ્યાં હતા. એમની કિકિયારીઓને આક્રંદથી વન આખું કોલાહલમય થઈ ગયું.
‘થોભો !' ગગનમાં મેઘગર્જના થાય એવો પડકાર થયો. આ અવાજ એવો તો અણધાર્યો આવ્યો કે પળવાર તો મહારાજ શાન્તનુનું હૈયું પણ થડકી ઊઠ્યું. એકદમ સ્વસ્થતા મેળવી, એણે જોયું તો પોતાની સામે એક ધનુર્ધારી વીર્યવાન શક્તિના અવતાર સમો રૂપાળો ઘોડેસવાર હતો. એની અણિયાળી
Jain Education International
ભવનું ભાતું ૨૫૫
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
