________________
પળવાર તો આ અપૂર્વ પરાક્રમથી શાન્તનુ પણ મૂંઝાઈ ગયો. પણ તે વીર હતો, પરાક્રમી રાજા હતો, એમ કંઈ હારી જાય તેમ ન હતો, યુવાનને વીંધી નાખવાના નિશ્ચિય સાથે એણે પોતાના ધનુષ્ય પર અજેય નામનું અમોઘ બાણ ચઢાવ્યું. પણછ ખેંચી પણ ત્યાં તો સામેથી એક લક્ષ્યવેધી બાણ આવ્યું. અને એના ધનુષ્યની દોરીને જ છેદ ગયું.
શાન્તનું એની તાણથી પાછો પડ્યો, પણ પડતાં બચી ગયો. સિંહબાળથી વિશાળકાય હાથી પરાજય પામે એવી ગ્લાનિ ભરી છાયા શાન્તનુના મુખ પર પ્રસરી. હવે શું કરવું, એ વિચારમાં થોડી વાર એ સ્તબ્ધ થઈ ઊભો રહ્યો.
કવિ અને ચારણો આ કુમારની વીરતા જોઈ મુગ્ધ બન્યા. એમના હૈયામાં પ્રશંસાની પ્રશસ્તિ પ્રગટી. એમના મનમાં વીર રસનાં કાવ્યોનો સાગર ઊછળી રહ્યા હતો, એમના બિડાયેલા મુખમાંથી એક ઉદ્ગાર નીકળી પડ્યો : “વાહ !'
શાન્તનુએ દઢ નિશ્ચયપૂર્વક શાંગ નામનું અગ્નિની મહાવાળાથી જાજ્વલ્યમાન શસ્ત્ર ઉપાડ્યું.
કુમાર કટોકટીની ઘડી સમજી ગયો. એણે પણ પોતાનું અમોઘ શસ્ત્ર તૈયાર કર્યું. પૂર્ણ ઝનૂનથી એકબીજા પર ત્રાટકવા તત્પર થયા.
આ બંને વીર યોદ્ધાઓનું યુદ્ધકૌશલ્ય ગંગા દૂર ઊભી રહી નીરખી રહી હતી. એણે કદી ન અનુભવેલી તૃપ્તિ અનુભવી. એના અંતરે કદી કલ્યો પણ ન હતો એવો ઉલ્લાસ અનુભવ્યો. વિશ્વના સમગ્ર ઇતિહાસમાં ભાગ્યે જ સાંપડે એવાં પિતા-પુત્રના મિલનનું અદ્ભુત દૃશ્ય જોયું. અવર્ણનીય ભાવથી એના હૃદયે આનંદધ્રુજારી અનુભવી પણ તુરત એ સાવધાન થઈ ગઈ. આનંદ-સમાધિ માણવાનો સમય ન હતો. બંને વીરો કટોકટીને શિખરે હતા. એણે હાથ ઊંચો કરી ગાંગેયને સંબોધ્યો.
બસ, રહેવા દે વત્સ !'
દૂરથી રૂમઝૂમ કરતા આવતા ઝરણા જેવી આ અવાજમાં માર્દવતાભરી આજ્ઞા હતી.
અવાજનો પણ જાદુ હોય છે. આ સાદ સાંભળતાં જ ગાંગેયનો ક્રોધ શાન્તિ અને પ્રેમમાં ફેરવાઈ ગયો. વજ જેવો અડોલ યોદ્ધો સુકુમાર બાળક જેવો દેખાયો. ઘોડા પરથી છલાંગ મારી એ નીચે કૂદી પડ્યો અને જઈને માના ચરણમાં ઢળી પડ્યો.
“મા, આ પાપી આપણા શારંગવનમાં નિર્દોષ પશુઓનો સંહાર કરતો હતો. હવે એનો સંહાર હું..”
ગાંગેયના મોં પર હાથ દાબતાં પ્રેમભીની વાણીમાં ગંગાએ કહ્યું, “બેટા,
ભવનું ભાતું ૨પ૭
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
