________________
ગરીબોને લૂંટતી વખતે થોડી જ દયા રાખે છે, તે અમે એમના ઉપર દયા રાખીએ ? એ અમ ગરીબોને પ્રેમથી ન આપે તો બીકથી તો આપે ને ! પણ તમારી વાત ન્યારી છે, તમે તો સાધુસંત કહેવાઓ. તમે કોઈને લૂંટતા નથી, પણ ઊલટું તમે તો આપો છો. તમને લૂંટવાના ન હોય, તમને તો આપવાનું હોય. તમને લૂંટે એને તો ભગવાન તૂટે. લો, મહારાજ ! આ ગામ આવી ગયું. અમે હવે પાછા વળીશું. રામ-રામ ! કો'ક દી આંહીં પધારજો અને ગોપસિંહને યાદ કરજો...”
પ્રેમથી નમન કરી એમણે વિદાય લીધી, પણ ગામમાં પેસતાં મને એક જ વિચાર આવતો હતો કે, “હું એમને કેમ કરી સમજાવું કે તમે ઊભું કરેલું આ તત્ત્વજ્ઞાન ખોટું છે ! ગામના માણસો તમને લૂટે એટલે તમે એમને લૂંટો એ ક્યાંનો ન્યાય ! બે કાળી વસ્તુ ભેગી કરવાથી કાળી વસ્તુ થોડી જ ધોળી થઈ જવાની છે ?..પણ આ તો રહ્યા પ્રકૃતિમયાના લાડકવાયા ! એમને માટે તો એમણે ઊભો કરેલો ન્યાય જ સાચો, આપણો ન્યાય એમને શું કરવાનો ?
આ પ્રસંગે મનને આટલું સમાધાન તો મળ્યું : આટલા અંધકારમાં પણ સાધુ-સંતના નામનો આછો આછો ધ્રુવ તારો પ્રકાશે, એ શું આશ્ચર્ય નથી !
૫૯૦. બિંદુમાં સિંધુ આ ર્ષાઋતુ હતી. હરિયાળી વનરાજિથી વસુંધરા હસી રહી હતી. આકાશમાં
વાદળો પર વાદળનો મંડપ જામ્યો હતો. આથમતા સૂર્યનાં કનકવણ કોમળ કિરણોએ આકાશમાં રંગોળી પૂરી હતી. લાલ-પીળા આછા જાંબલી વર્ણના મિશ્રણથી નીલવર્ણા ગગનમાં રંગનો બજાર જામ્યો હતો. એમાં સપ્તવણું મેઘધનુષ્ય ખેંચાયું. આ ઇન્દ્રધનુષની આસપાસ સોનેરી વાદળોને વીંધીને આવતાં કિરણો રાસલીલા રમવા લાગ્યાં.
મહાત્મા આનંદઘનજીના ભક્તનું હૈયું પણ આ નયનમનોહર દૃષ્ટિથી નર્તન કરવા લાગ્યું. અન્મિલિત દૃષ્ટિથી ધ્યાનમાં લીન બનેલા આનંદઘનજી પાસે એ દોડી આવ્યો.
ગુરુદેવ ! બહાર આવો. આવું જોવાનું ફરી નહિ મળે. ગગનમાં નિસર્ગની શું રંગલીલા જામી છે ! આહ...અલૌકિક !'
મહાત્મા આનંદઘનજીના ઓષ્ઠ પર સ્મિત રમી રહ્યું – જાણે મત્ત ફૂલની મધુર સુવાસ પ્રસરી. વેલ પર જેત ફૂલ આવે એમ એમના હોઠ પર શબ્દો આવ્યા :
બિંદુમાં સિંધુ ૨૮૩
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
