________________
Jain Education International
૫૬૭. ખીણ અને શિખર
ગ્રી
ષ્મનો મધ્યાહ્ન હતો. તન અને મનને શેકી નાખે એવો તાપ હતો. સુખી લોકો વિશ્રામગૃહમાં આરામ લઈ રહ્યા હતા, દુ:ખી લોકો વૃક્ષ નીચે લપાયા હતા. પંખીઓ માળામાં સંતાયાં હતાં. એ વખતે પારિજાતકના પુષ્પ જેવો કોમળ સાધુ અરણિક આજે પહેલવહેલો ભિક્ષા માટે જઈ રહ્યો હતો,
અરણિકે પિતા દત્તની સાથે કિશોર વયમાં સંસારત્યાગ કર્યો હતો. એની માતા ભદ્રા સંયમ લઈ સાધ્વીસંઘમાં વિહરતાં હતાં. પિતા સાધુજીવનમાં સાથે જ હતા. પિતાના વાત્સલ્યને લીધે સાધુજીવનની કઠિનતા અણિકને સ્પર્શી નહોતી.
અરણિકનું પ્રત્યેક કાર્ય સ્નેહાળ મુનિ-પિતા દત્ત ઉપાડી લેતા. એ તપસ્વી હતા, ત્યાગી હતા, છતાં પુત્ર સ્નેહના તાંતણા એ નહોતા તોડી અને તેથી જ તપ અને ત્યાગના તાપમાં પણ અરણિક જાઈજૂઈનાં ફૂલ જેવો સુકુમાર રહ્યો હતો.
ભવનું ભાતું ઃ ૧૯૩
For Private & Personal Use Only
પ્રત્યેના
શક્યા :
www.jainelibrary.org
