________________
“મારો આત્મા કહે છે : વાટનો અંત હવે આવી ગયો છે, મને, શાંતિથી, સમાધિથી મરવા દો. મને સંતોષ છે.” મારા ગુરુએ દીધેલી પ્રતિજ્ઞા મેં બરાબર પાળી છે. એ મારું ભવનું ભાતું છે. મને હતું કે કાગમાંસ ખાવાનો વારો ક્યાં આવવાનો છે ? પણ આજ એ વાત તમે ઉચ્ચારી. જાણે નિયમ મારી કસોટી કરવા આપ્યા હતા. અત્યારે કરુણાબુ ગુરુદેવની મૂર્તિ મારા નયન સન્મુખ રમી રહી છે.” પુષ્પચૂલ અટક્યો. એની આંખમાં આંસુ આવ્યાં.
અંતરમાંથી જાણે નાદ આવી રહ્યો હતો : “પુષ્પચૂલ ! જીર્ણ વસ્ત્રનો મોહ રાખીશ નહિ, નૂતન વસ્ત્રો તારા માટે તૈયાર છે. તેં પ્રતિજ્ઞાને પાળી છે, તો એનું ફળ પણ અપૂર્વ છે. દેવભવનની પ્રકાશમય ખંડની પ્રકાશમય શવ્યા તારી પ્રતીક્ષા કરી રહી છે.”
એની આંખમાં તેજ ચમક્યું ? એણે કહ્યું : “હું જાઉં છું. સમય પૂરો થયો છે.” અને પ્રભુસ્મરણમાં એનો દેહ ઢળી પડ્યો.
પુષ્પચૂલના દેહની આસપાસ એનાં કુટુમ્બીઓ, રાજા, પ્રજાસી બેઠાં હતાં અને તેની શ્રદ્ધાને, તેની ઊંડી સમજણને અંજલિ આપી રહ્યાં હતાં. તે જ ક્ષણે પુષ્પચૂલનો આત્મા દેવલોકની પુષ્પશયામાંથી આળસ મરડીને ઊભો થતો હતો.
જય જય નંદા, જય જય ભદ્રા ! મૃત્યુલોકમાં આંસુ હતાં. દેવલોકમાં આનંદ હતો.
૧૯૨ % મધુસંચય
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jainelibrary.org
