________________
માયાને ભજે છે. મોહના મૃગજળને જ સાચું માની લે છે.
જે મિથ્યા છે, તેને સત્ય માની લે છે. માલ મિલ્કત વધાર્યે જાય છે. પત્ની-પતિ-પુત્રાદિમાં મનને ગ્રસિત રાખે છે. સત્યને ઓળખી શકતો નથી ને અસત્યને જ સત્ય માનવાની ભ્રમણામાં રાચે છે.
સમય વહી જાય છે. સંબંધો તૂટે છે. જીવન નષ્ટ થાય છે, ત્યારે એની આંખ ખૂલે છે. જેને ભજવાની જરૂર છે, તેને ભજતો નથી.
જેનામાં મગ્ન થવાની જરૂર છે, તેનામાં મગ્ન થતો નથી અને મિથ્યાત્વના મૃગજળને પીવા દોડ લગાવતો ફરે છે.
ને છેવટે પસ્તાય છે.
ભલ ભલા ભૂલા પડ્યા છે આ ભ્રમજાળમાં ને પેટ ભરીને પસ્તાયા છે.
માયા છે ઝાંઝવાનું જળ. માત્ર દેખાય.
માત્ર મારી મારી લાગે. માત્ર મીઠી મીઠી લાગે. પણ હાથમાં ન આવે. પકડવા જાઓ તો સરકી જાય. દૂર જતી રહે.
મોહનાં જળ પણ મૃગજળ સમા છે. એ જળ દેખાય. પણ તરસ ન છીપાવે. પ્યાલામાં ન ભરાય. આ જ્ઞાનની વાત છે. જ્ઞાનની આંખ ખૂલે તો સાચી વાત સમજાય. અંતર ચક્ષુ ખૂલે તો જ માયાનું માયાપણું નજરે પડે. વિશ્વનું મિથ્યાત્વ પ્રત્યક્ષ થાય. ક્ષણભંગુરતા અને ક્ષણિકતા દ્રષ્ટિગોચર થાય. આંખ ખૂલવી જોઈએ. જ્ઞાનની આંખ. અંતરની આંખ. સત્યની આંખ.
પણ આંખ આડે અંતરાયો છે. જડ પડદા છે. મોહના જાળાં છે એટલે સાચો પ્રકાશ થતો નથી.
સાચી વાત સમજાતી નથી. સત્ય પ્રત્યક્ષ થતું નથી. કારણ કે અવરોધો ઘણા છે. જીવન ક્ષણભંગુર છે. જગત ક્ષણભંગુર છે. વિશ્વ ક્ષણભંગુર છે.
જે સ્થૂલ આંખ વડે દેખાય છે, જે લાલચું મન પણ મારું જણાય છે, જે આભાસી અને રાગ ઉત્પન કરે છે, તે વિશ્વ તો વિનાશમય છે.. અસ્તાચળના યાત્રી સમાન છે.
૩૫
