________________
સંપત્તિ તો છોડના પાંદડા પરના ઓસબિંદુ સમાન છે. આજે છે. કાલે નથી.. આવતાં વાર લાગતી નથી. એમ લાત મારીને જતાં પણ વાર નથી લાગતી.
દોમદોમ સાહ્યબી અને અપાર સત્તાના સ્વામીઓ પળવારમાં રસ્તે રખડતા-રઝળતા ચીંથરેહાલ થયાના અનેક દાખલા જગતના ઈતિહાસમાં મોજુદ છે.
એ ઘમંડ કરે છે કારણ કે એ જ્ઞાની નથી સંપત્તિના આવાગમનનું એને જ્ઞાન નથી. એની ક્ષણ ભંગુરતાની એને સમજણ નથી.
અને તેથી જ આજે છે, અને તે કાયમી માને છે. અને ત્યાં જ એ મોટામાં મોટી ભૂલ કરે છે.
એની આ ભૂલ અજ્ઞાનવશ છે. સાચી સમજણ કેળવાઈ નથી. સાચું જ્ઞાન લાધ્યું નથી. અજ્ઞાનને કારણે જ તે એમને છે કે, હાલ તો શી છે. અને એવું જ વિપતિનું છે.
વિપત્તિનાં વાદળો માનવીના જીવન પર ઘેરાય છે અને તે બેબાકળો બની જાય છે.
હાયવોય કરવા લાગી જાય છે.. ચિત્તમાં ચિંતાને ધારણ કરે છે. સ્તબ્ધ બની જાય છે. રડવા લાગી જાય છે. ગભરાઈ જાય છે. વિપત્તિ એને માટે વેદનાનું કારણ બની જાય છે. ચિંતાનું કારણ બની જાય છે. સંપત્તિ હતી. અચાનક જતી રહી. ને વિપત્તિ આવી. વિપત્તિએ વેદના આપી. સંપત્તિ ગયાનું દુઃખ અને વિપત્તિ આવ્યાની વેદના. જાણે પહાડ તૂટી પડ્યો. જાણે આભ તૂટી પડ્યું.
પણ માણસની ખરી પરીક્ષા વિપત્તિના પહાડ તૂટી પડે છે ત્યારે છે. નિર્લેપપણે જે વિપત્તિને પણ આવકારે છે અને સંપત્તિને પણ આવકારે છે, તે જ સાચો જ્ઞાની છે.
૬૦
