________________
૪૧
છે. (કારણ કે) વિષયાભ્યાસના ગુણથી કઈ વખતે પણ સુખનું કારણ થાય છે. જેમ કે શ્રાવકને પુત્ર ઘણીવાર જીનપ્રતિમાના દર્શનગુણુ વડે પુણ્યકાર્ય ન કરવા છતાં પણ મરણ પામીને મત્સ્યનાભવમાં સમ્યકત્વ પામ્યો. પુનઃ ભવ્ય અને છેલ્લા પુઝલ પરાવર્તમાં છેલ્લા (યથાપ્રવૃત્ત) કરણમાં પ્રાયઃ વિના પ્રયાસે સભ્યત્વ ગુણે પગવાળાને ( સમ્યકત્વ સન્મુખ થયેલાઓને તે વચનાનુષ્ઠાન) હેય છે તે કારણ માટે શ્રીજનભક્તિને વિષે વચનાનુષ્ઠાન જ ગુણનું કારણ છે, પરંતુ તે અનુષ્ઠાન અનાશાતનાપ્રભવ (અશાતના રહિત) કર્યું છતું ફળયુક્ત થાય છે. છે (તે અશાતનાઓ આ પ્રમાણે–) જીન
ત્યમાં મૂત્ર-વિઝા–જળાદિકનું પીવું-પગરખાં પહેરવાં–ખાવું, સૂવું, સ્ત્રીસંગ કર, તંબોળખાવું, શૂકવું, જુગાર રમે, જૂ વિગેરે જેવી, વિકથા કરવી, પલાંઠી વાળવી, પગ પસારવા, પરસ્પર વિવાદ કરે, હાસ્ય કરવું મત્સરિકા કરવી, (ઈર્ષ્યા કેળવવી), સિંહાસનાદિકને ઉપયોગ કર, કેશ શરીરની વિભૂષા કરવી, છત્ર રાખવું, ખગ્ન રાખવું, મુકુટ પહેરવે, ચામર ધરાવવું, ધરણ (અપકારીને તથા દેવાદારને પકડ), સ્ત્રી સાથે હાસ્યરસ કર, તથા ખિડુપ્રસંગ (કિડા–રમત), મુખકેષ ન બાંધ, મેલું શરીર-વસ્ત્ર પહેરવું, જીન પૂજા કરતાં મનને એકાગ્ર ન કરવું, સચિત્ત દ્રવ્યને ત્યાગ ન કરે, અચિત્ત દ્રવ્યને ત્યાગ કરે, એક સાડી ઉત્તરપટ,
૧ જ્ઞાન અને વિધિ વિના પણ સ્વભાવિક ટેવ રૂપ અભ્યાસ ગુણથી હોય છે.
