________________
યોગઅવંચક-ક્યિાઅવંચક–અને ફળઅવંચક એ ત્રણ પ્રકારના અવંચક યોગરૂપ ઈત્યાદિ ઔષધાદિ વડે દાન અને વિનયાદિ ગુણયુકત તથા જ્ઞાનગુણની વૃદ્ધિ કરવામાં રતિવાળે હેય છે. પૂર્વાદિક શ્રુતજ્ઞાન ભણે છે, ગ્રંથનાં રહસ્યો બીજાને દર્શાવે છે, થે બાંધે છે (રચે છે), પરતુ. જે મિથ્યાદષ્ટિ અભવ્ય જીવ સમ્યક્ શ્રતને યથાર્થ જાણતો નથી માટે તેને પૂર્વગ્રન્થ ન હોય. ગુણીને સંગ કરે, યેગની ઉત્તમ કથા કહેવામાં તત્પર હોય, ઉચિત કૃત્ય. કરવામાં તત્પર હેય, કિયાદિકમાં ઉદ્વેગ ન હોય, અને તાત્વિક ભાવે જાણવાની જીજ્ઞાસા હોય છે. એ સંસારથી ત્રાસ પામનાર હોય, ભવરૂપી પાસને પાસ (કંદ) સરખે માને, શાસ્ત્ર સાંભળવાની ઈચ્છાવાળો હોય, સત્યવાદી હોય, સરળ મતિવાળે હોય, અને ધર્મને નિવિદનપણે સાધનારે. હેય. સંસારરૂપી પાસથી છૂટવા માટે સર્વ કષ્ટ કરે, ધનનું દાન આપે, ગુરૂની ભકિતવાળો અને ક્ષમાવંત હય, ગુરૂ ધર્મને દ્રોહ ન કરે, ઈત્યાદિ ધ્યાનનાં બીજ ( કારણોને ) ધારણ કરનારે હોય છે. ભવાભિનંદી એ જીવ દીન, માયાવી, માત્સર્યવાળે, કૃપણ, અભિમાની, નિષ્કલારંભી (વંચયેગી) હોય છે તે મદ્યપર રૂપી દુષ્ટ દેવ વડે
૧. અહિં સુધીના ગુણ ગબીજ પામેલા છવ સંબંધિ જાણવા એ ગબીજમાં સમ્યક્ત્વ નથી પરંતુ ધર્મ પ્રાપ્તિને યોગ્ય એવું શિથિલ મિથ્યાત્વ છે. ધર્મયૌવનકાળ એજ છે.
3. આ ગાથામાં કહેલા ભવાભિનંદિ આદિ ગુણે રાપર માં વર્તતાં જીવના છે.
