________________
શુભ-સુખ વૃદ્ધિ ગવેષતા બુદ્ધિમાન જીવે જેમ કલ્યાણું. પરંપરા વૃદ્ધિ પામે તેમ આદર કરવો જોઈએ. તેથી રાજસેવકાદિકે પણ સ્વીકાર્યમાં વિરોધ ન આવે તેમ જિનપૂજામાં પ્રમાદ રહિત યત્ન કરે. આજીવિકાને વિઘાત થાય તે ગૃહસ્થની સર્વ ક્રિયાઓ સીદાઈ જાય, તેથી ગૃહસ્થને આજીવિકાની અપેક્ષા રાખવી પડે, પરંતુ જેને તેવી દરકાર (પૃહાજ) નથી તેને તો સંપૂર્ણ સાધુધર્મજ સ્વીકારે યુક્ત છે. તે માટે એ આજીવિકાહેતુક ક્રિયામાં વિધ ના આવે તેમ પૂજામાં આભિગ્રહિક કાળ પણ માન્ય રાખેલ છે. એટલે ચૈત્યવંદન કર્યા વગર મારે ભેજન કરવું નહિ કે શયન કરવું નહિ એ નિયમ લે તે યુક્ત છે. કેમકે તેથી જિનપૂજા કરવાનો અધ્યવસાય બચે રહે છે. “હવે પવિત્રતા રાખવા શાસ્ત્રકાર કહે છે.” તેમાં દ્રવ્યથી અને ભાવથી બંને રીતે પવિત્ર બની પ્રભુ પૂજા કરવી. દ્રવ્યથી દેશસ્નાન કે સર્વસ્નાન વડે દેહશુદ્ધિ કરી, શુદ્ધ–
ઘેલાં ધવલ વસ્ત્ર ધોતર અને ઉત્તરાસંગ ધારીને અને ભાવથી તે અવસ્થા ઉચિત નિર્દોષ (ન્યાય યુક્ત વૃત્તિથી યુક્ત બનીને ન્યાયજ સકળ કર્મમળ ટાળવા સમર્થ નરતુલ્ય હેવાથી તે ભાવથી શૌચ જાણ. દ્રવ્યસ્નાનાદિ પણ જણાયુક્ત કરતાં આરંભગ્રસ્ત ગૃહસ્થને નિયમ ગુણકારી જ થાય છે. કેમકે તે “કપખનન” દષ્ટાંત નિશ્ચ શુભ ભાવ ઉત્પાદક બને છે. જેમ કુ ખણતાં શ્રમ, તૃષા અને કાદવથી લેપાવાવડે કષ્ટ પિદા થાય છે, પરંતુ જળ નીકળતાં ઉક્ત સર્વ દેશે નષ્ટ થઈ જાય છે અને સ્વપરને ઉપકારક બને છે. તેમ પ્રભુ
