________________ 15 જ હોય છે. >> અહીં ઉલ્લેખનીય છે કે....શાસ્ત્રાકાર મહર્ષિઓએ સંસારવૃદ્ધિના કારણ તરીકે જે “મિથ્યાત્વની રજૂઆત કરી છે, તે પ્રથમ ગુણસ્થાનકના (વ્યવહાર) મિથ્યાત્વને આશ્રયીને કરી છે, નહીં કે છઠ્ઠા ગુણસ્થાનક સુધી હાજર રહેતા નિશ્ચયના મિથ્યાત્વને આશ્રયીને. શાસ્ત્રકારોએ શાસ્ત્રબાહ્ય પરિણામથી, આજ્ઞાબાહ્ય ક્રિયાથી, શાસ્ત્રાજ્ઞાના અનાદરથી, ઉસૂત્ર પ્રરૂપણાથી અને મિથ્યા અભિનિવેશ આદિથી મિથ્યાત્વ દોષ લાગે છે, એમ જણાવ્યું છે. *શાસ્ત્ર મુજબ આચરણા આદરનારા જમાલિજીનો સંસાર વધ્યો છે, તેમાં કારણ મિથ્યા અભિનિવેશ અને મિથ્યાત્વનો છે. મહાનિશીથ સૂત્રમાં કહ્યું છે કે, ઉસૂત્ર પ્રરૂપણાથી સાવઘાચાર્યનો અનંતસંસાર થયો છે. અહીં નોંધનીય છે કે, જ્યારે જ્યારે “મિથ્યાત્વ' બોલાય છે, ત્યારે પ્રથમ ગુણસ્થાનકનું મિથ્યાત્વ જ સ્મૃતિપથમાં આવે છે. નહીં કે નિશ્ચયનું મિથ્યાત્વ અને તેથી પૂ.મહોપાધ્યાયશ્રીજી 125 ગાથાના સ્તવનમાં કહે છે કે - “જાતિઅંધનો રે દોષ ન આકરો, જે નવિ દેખે રે અર્થ, મિથ્યાષ્ટિ રે તેહથી આકરો, માને અર્થ અનર્થ. 14" - જાતિથી અંધ અથડાય-કુટાય એમાં એનો જે દોષ છે, તે દોષ આકરો નથી. કારણ કે, તે સામે રહેલી વસ્તુને જોતો જ નથી. પરંતુ મિથ્યાષ્ટિનો દોષ આકરો છે. કારણ કે...તેને સામે રહેલી વસ્તુ દેખાતી હોવા છતાં એ એને જુદી રીતે જુએ છે. અર્થાતુ જે પદાર્થ જેવો છે, તેવો તેને માનતો નથી, પરંતુ અલગ સ્વરૂપે માને છે. આથી તેનો દોષ આકરો છે. - મિથ્યાત્વી હેયને ઉપાદેયરૂપે અને ઉપાદેયને હેયરૂપે તથા ઉન્માર્ગને સન્માર્ગરૂપે અને સન્માર્ગને ઉન્માર્ગરૂપે માનવાની ભૂલ કરે છે. એટલું જ નહીં. તે ઉન્માર્ગને સન્માર્ગરૂપે પ્રરૂપવાની ભૂલ પણ કરે છે.
