________________ 98 મિથ્યાત્વ એટલે મિથ્યાત્વ = હલાહલ વિષ ભલે નબળો પડે, એના કારણે એને સંયમમાં ભલે નબળાઈ આવે, પણ સંયમ જતું નથી રહેતું. હા ! જો એ એમ માનવા માંડે કે “મુહપત્તીનો ઉપયોગ રાખવાની કોઈ જરૂર જ નથી” તો આ માન્યતાની બાબત આવી અને એમાં તો એને પહેલા ગુણઠાણાનું જ મિથ્યાત્વ આવે. - હવે અત્યારે તમામ સંયમીઓ “મુહપત્તીનો ઉપયોગ રાખવો જ જોઈએ એવું તો માને જ છે, માટે ખરું મિથ્યાત્વ ન આવે. હા! એવું આચરવામાં ખામી છે, તો એટલા અંશમાં એમનું ચારિત્ર નબળું પડે. આવું બીજા આચારોની બાબતમાં પણ સમજી જ લેવું. હવે તિથિની વાત આખી જુદી છે. એક તિથિપક્ષવાળા એક તિથિને = ખોટી તિથિને આચરે તો છે જ અને પાછા એવું માને પણ છે જ કે “એક તિથિ જ સાચી છે...' અથવા બે તિથિપક્ષવાળા બે તિથિને = ખોટી તિથિને આચરે તો છે જ અને પાછા એવું માને પણ છે કે “બે તિથિ જ સાચી છે..” આમ એમનો આચાર અને એમની માન્યતા બંનેય ખોટી છે. માટે તેઓ ખરેખર મિથ્યાત્વી ઠરે છે. માટે જ તેઓ અવંદનીય બને છે. આમ મુહપત્તી આદિ આચારોની બાબતમાં અને તિથિની બાબતમાં ઘણો જ તફાવત છે, એ ખાસ ધ્યાનમાં લેવું. મુહપત્તી આદિમાં બધાની માન્યતા સાચી છે. માત્ર આચરણા જ ખોટી છે. જ્યારે તિથિ બાબતમાં માન્યતા અને આચરણા બંને ખોટા છે. તમારા પ્રશ્ન સામે મને આ જવાબ સૂઝે છે. પૂ.સિદ્ધસેનદિવાકરસૂરિજી એમ માને છે કે “કેવલીને કાયમ માટે માત્ર જ્ઞાનોપયોગ જ હોય.” પૂ.જિનભદ્રગણિજી એમ માને છે કે “કેવલીને ક્રમશઃ જ્ઞાનનો અને
