________________ 1 13 પ્રકરણ - 5 ગુરુતત્ત્વવિનિશ્ચય આદિ ગ્રંથોના પાઠો અંગે વિચારણા મિથ્યાત્વાદિ ચાર દોષો લાગે, તે જણાવનારો પાઠ છે. - આથી લેખકશ્રીએ મુહપત્તિનો અનુપયોગ અને અનુદયાત્ તિથિની આરાધના આ બે દોષને સમાન કહ્યા છે તે યોગ્ય નથી. કારણ કે, નિશિથચૂર્ણિના પાઠમાં ચારિત્રાચારની સ્કૂલના અંગે રજુઆત છે. જયારે અનુદયાત્ તિથિની આરાધનામાં શાસ્ત્રવચન ન માનવાથી - શાસ્ત્રવચનનું ઉલ્લંઘન કરવાથી દર્શનાચાર અને ખોટી આરાધના કરવાથી ચારિત્રાચાર એમ ઉભય દોષનો વિષય છે. આથી બંનેની ભેળસેળ કરીને જે ચર્ચા કરી છે તે શાસ્ત્રવિરુદ્ધ છે. (B) લેખકશ્રીએ વ્યવહારનયના મિથ્યાત્વ અને નિશ્ચયનયના મિથ્યાત્વને આખી પુસ્તકમાં એક બતાવવાની કૌશિષ કરી છે, તે તદ્દન અયોગ્ય છે - શાસ્ત્રવિરુદ્ધ છે. કારણ કે, બંનેનો વિષય જ અલગ છે તથા ગુરુતત્ત્વ વિનિશ્ચય ગ્રંથમાં ગાથા-૧૨૯થી ૧૩૩માં જે રજુઆત ગ્રંથકારશ્રીએ કરી છે, તેનો સારાંશ એ છે કે...નિશ્ચયનય પ્રમાદથી સંયમશ્રેણીથી પતિત થયેલામાં મિથ્યાત્વ માને છે. જ્યારે વ્યવહારનય પ્રમાદથી સંયમશ્રેણીથી પતિત થયેલા જીવમાં મિથ્યાત્વ હોવામાં ભજના માને છે અર્થાત્ તેવા જીવમાં મિથ્યાત્વ પણ આવી શકે છે અને મિથ્યાત્વનો અભાવ (સમ્યક્ત) પણ હોઈ શકે છે અર્થાત્ વ્યવહારનય માને છે કે, જે સાધુ પ્રમાદથી સંયમની આચરણા યથાયોગ્ય રીતે ન કરે તો તે સંયમશ્રીણીથી ભ્રષ્ટ છે, પરંતુ પોતાની વિપરીત પ્રવૃત્તિમાં એકાંત દષ્ટિ હોય અને તેના કારણે ભગવાનના વચનમાં વિપરીત રૂચિરૂપ અસગ્રહ પણ વર્તતો હોય તો તે સાધુમાં મિથ્યાત્વ છે. કારણ કે, અતત્ત્વનો અભિનિવેશ છે તથા જે સાધુ પ્રમાદથી શ્રેણીભષ્ટ છે. છતાં તેનામાં અતત્ત્વનો અભિનિવેશ નથી, તો તેનામાં જિનવચન પ્રત્યેની શ્રદ્ધા અખંડ હોવાના કારણે તેનામાં મિથ્યાત્વ નથી. એટલે બંને નયની માન્યતા અલગ છે. આથી લેખકશ્રીએ બંને નયના મિથ્યાત્વને એક બતાવવા જે કોશિષ કરી છે તે અનુચિત છે.
