________________ ૧૫ર મિથ્યાત્વ એટલે મિથ્યાત્વ = હલાહલ વિષ અવિરતપણે ચાલી રહ્યો છે. તેમાં ગચ્છાચાર પન્ના' નામના ગ્રંથની વાચનાનો પ્રારંભ થયો. તેમાં એવા ભાવાર્થવાળી ગાથા આવી કે, “જે ગચ્છમાં કારણે પણ જો સ્ત્રીના હાથનો અંતરિત સ્પર્શ થાય, તો અરિહંતો પણ પોતે તે ગચ્છને મૂળગુણથી રહિત કરે છે - કહે છે.” - તે વખતે આચાર્યશ્રી પણ (પૂર્વના સાધ્વીજીના પ્રસંગની સ્મૃતિ થતાં) પોતાની જાત ઉપર શંકા જતાં વિચારમાં પડી જાય છે. તેઓ વિચારે છે કે, જો આ ગાથાનો યથાર્થ અર્થ કરીશ, તો મને વંદન કરતી સાધ્વીજીના મસ્તકનો સ્પર્શ મારા ચરણને થયેલો લિંગધારીઓએ જોયો છે અને હું જો ગાથાનો અર્થ જણાવીશ તો તેઓ એને લઈને મારી ફજેતી કરશે, તેથી શું કરું? એકવાર તો મારું સાવદ્યાચાર્ય નામ પાડ્યું છે - આગળ વધારે ખરાબ ચીતરશે! શું સૂત્રની અન્યથા (બીજી રીતે) પ્રરૂપણા કરું? આમ ગહન વિચારમાં ડૂબી ગયા છે. પણ પાછો એમનો આત્મા જાગી જાય છે અને વિચારવા લાગે છે કે, ના ના..એમાં તો ભગવાનની મોટી આશાતના છે. તો પછી મારે શું કરવું? શું ગાથા ગુપચાવી દઉં? કે ગાથાને જુદી રીતે બોલી એનો જુદો અર્થ કરું? - ત્યાં એમને શાસ્ત્રવચન યાદ આવે છે કે, પોતાની ભૂલચૂક, પ્રમાદ, અલના કે આશંકા વગેરે ભયથી જે ભિક્ષુક દ્વાદશાંગી શ્રુતજ્ઞાનના પદ-અક્ષર-માત્રા કે બિંદુને પણ છૂપાવે છે, અન્યથા પ્રરૂપે છે, અથવા સૂત્ર અને અર્થની પ્રરૂપણા સંદિગ્ધ કરે છે, અવિધિથી કરે છે, અયોગ્ય આગળ કરે છે, તે ભિક્ષુક અનંતકાળ સંસારમાં રખડે છે.” તેથી એવા બધા વિચારોથી સર્યું. “જે થવાનું હોય, તે ભલે થાઓ' પણ ગુરુના ઉપદેશ પ્રમાણે જ યથાસ્થિત, સ્પષ્ટ, સ્કુટ સૂત્રાર્થની પ્રરૂપણા જ કરીશ. આ રીતે વિચારીને શુદ્ધ પ્રરૂપણા કરે છે. જેવી તેઓએ શુદ્ધપ્રરૂપણા કરી કે જાણે રાહ જોઈને બેઠા હોય તે રીતે લિંગધારીઓ સાથ્વીના વંદનની વાત આગળ કરીને પૂછી લીધું કે, “તો પછી તમે શું મૂળગુણથી રહિત છો? તમને પણ સાધ્વીનો સ્પર્શ થયેલો જ છે.” - આ સાંભળી સાવદ્યાચાર્ય ખિન્ન બની જાય છે. ભારે
