________________ -તિથિની શાસ્ત્રાનુસારે આરાધના કરવામાં ન આવે તો આજ્ઞાભંગ, અનવસ્થા, મિથ્યાત્વ અને વિરાધના આ ચાર દોષ લાગે છે. - લેખકશ્રીએ પોતાના પુસ્તકમાં પૂર્વોક્ત શાસ્ત્રપાઠોની કોઈ વિચારણા કર્યા વિના શ્રીનિશીથચૂર્ણિ અને શ્રીગુરુતત્ત્વવિનિશ્ચય : આ બે ગ્રંથોના આધારે વિરુદ્ધ તિથિ કરતાં લાગતાં મિથ્યાત્વાદિ દોષના વિષયને મચડવાની કોશિશ કરી છે. તેમના આખા પુસ્તકમાં મુખ્ય બે મુદ્દા તરી આવે છે - (1) જેમ શાસ્ત્ર મુજબ તિથિ ન કરવાથી મિથ્યાત્વાદિ ચાર દોષ લાગે છે, તેમ નિશીથ ચૂર્ણિના પાઠ અનુસારે મુહપત્તિનો ઉપયોગ ન રાખવો આદિ આચાર વિષયક ખામીમાં (શાસ્ત્ર મુજબ આચારનું સેવન ન કરવામાં પણ) મિથ્યાત્વાદિ ચાર દોષો લાગે છે. તેથી વર્તમાનકાળમાં પ્રમાદની બહુલતાને કારણે આચારપાલનમાં ખામી જ રહે છે. તેથી તમામ સાધુ-સાધ્વી સંસ્થાને મિથ્યાત્વાદિ ચાર દોષો લાગે જ છે. (2) નિશ્ચયનય મુજબ સમ્યકત્વ સાતમે ગુણસ્થાનકે જ હોય છે. તેથી છઠ્ઠા ગુણસ્થાનક સુધી રહેલા સાધુ-સાધ્વી નિશ્ચયનયથી મિથ્યાત્વમાં જ બેઠેલા છે. - આ બે મુદ્દા ઉપર લેખકશ્રીએ ઘણી ચર્ચા કરીને અંતે કોઈપણ પક્ષના સાધુ-સાધ્વીને “મિથ્યાત્વી ન કહેવાય, પરંતુ બધાને “સમકિતિ જ કહેવા જોઈએ - એવો અંતે સાર કાઢ્યો છે. > પરંતુ ખરી હકીકત તો એ છે કે..અમે ખોટી તિથિની આરાધના કરીએ છીએ અને અમને મિથ્યાત્વાદિ દોષો લાગે છે” - આ વાસ્તવિકતાને છૂપાવવાનો એમાં નિષ્ફળ પ્રયાસ કર્યો છે. લેખકશ્રીએ વ્યવહાર-નિશ્ચય સમ્યકત્વની ભેળસેળ કરીને આખા વિષયને ગુંચવી નાંખ્યો છે - સૌથી પ્રથમ તો તિથિના વિષયમાં જે વિવાદ છે, તે માન્યતાનો છે
