________________ પ્રકરણ - 3H સમ્યગ્દર્શનનું સ્વરૂપ અને તેના પ્રકારો ક્ષયોપશમ મુજબ) તેને સ્વીકારેલા શાસ્ત્રોને વફાદાર હોય છે અને તેમાં બતાવેલી વિધિ મુજબ જ ક્રિયા કરતો હોય છે. તેથી જ તે મોક્ષમાર્ગમાં ટકી શકે છે. તેને સંયોગવિશેષને કારણે શુદ્ધતત્ત્વ નથી મળ્યું. પરંતુ જેને સ્વીકાર્યું છે તેને “શુદ્ધતત્ત્વ' માનીને જ સ્વીકાર્યું છે. તેમ છતાં તે પ્રજ્ઞાપનીય હોવાના કારણે તેને સ્વીકારેલું “તત્ત્વ' શુદ્ધ નથી પણ અશુદ્ધ છે, એમ ખબર પડે છે, ત્યારે (બત્રીસીમાં જણાવ્યા મુજબ શિવરાજર્ષિની જેમ) જ તેને તે છોડી દે છે. આ બધા ગુણોના કારણે જ તે મોક્ષમાર્ગમાં ટકે છે અને આગળ વધે છે અને તેનું મિથ્યાત્વ ક્રમશ: તૂટતું જાય છે. પરંતુ સુભગ સંયોગો મળતાં જ્યારે તેને “જિનતત્ત્વની પ્રાપ્તિ થાય છે, ત્યારે તે સર્વ અસત્યને ફગાવી દે છે અને સત્ય તત્ત્વનો સ્વીકાર કરી લે છે. યોગબિંદુ આદિ ગ્રંથોમાં સાધનાજીવનમાં શાસ્ત્ર પરતંત્રતાની ખૂબ અનિવાર્યતા બતાવી છે. (જ પાઠો પ્રકરણ-૨માં આપ્યા છે.) આથી જૈનશાસનમાં ગણાવું અને જૈનશાસ્ત્રના વિધાનોને સંપૂર્ણ માનવા નહીં, તેના ખોટા અર્થઘટનો કરવા, તે કોઈપણ સંયોગોમાં ચાલી શકે નહીં. આથી જ જે સાધક કર્મોદયે શાસ્ત્રમુજબ જીવન ન જીવી શકે, ત્યારે તેને જે ભૂમિકા વફાદારીપૂર્વક સેવી શકાય તેમ હોય તે ભૂમિકાને સ્વીકારવાનું શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે. “ગચ્છાચારપયના ગ્રંથની ગાથા-૩૧૩૨-૩૪-૩૫માં આ વાત કરી છે. જેને અર્થસહિત પ્રકરણ-૨માં આપી છે. પ્રશ્ન : ‘મિથ્યાત્વ એટલે પુસ્તકના લેખકશ્રીએ “મુહપત્તિનો અનુપયોગ” એ પણ શાસ્ત્રવિરુદ્ધ પ્રવૃત્તિ છે અને “ઉદયાત્ તિથિ સિવાયની તિથિમાં પ્રતિક્રમણાદિ આરાધના કરવી એ પણ શાસ્ત્રવિરુદ્ધ પ્રવૃત્તિ છે, એવી સમાનતા બતાવીને બંને સ્થળે ‘મિથ્યાત્વ' દોષ બતાવ્યો છે, તે શું યોગ્ય છે ?
