________________
૮: મય-ગલાગલ મા ઉપર મારું મન ઠર્યું હતું. પણ એ તે સતીની પૂંછડી નીકળી. હું જરા અડવા ગયો ત્યાં જીભ કરડીને ભેંય પર પડી. ભલે ગુલામ તરીકે પકડેલી પણ ગમે તેમ તેય સ્ત્રી ખરી ને ! મારું મન જરા પાપભીરુ છે. મને લાગ્યા કરે છે કે રે! મને સ્ત્રીહત્યા લાગી. ત્યારથી મન ભારે ભારે છે. એની માના ચહેરા-મહેરાને મળતી આ છોકરી દીઠી ગમતી નથી.”
અરે શ્રીમાન, ભારે ધર્મપરાપણ જીવ છે! સાક્ષાત્ ધર્માવતાર છો. બાકી તે રસશાસ્ત્ર ને કામશાસ્ત્રની નજરે જરા જુએ ને! કેવી તારલિયા જેવી આંખે છે? અરે, એની અંદરને આસમાની રંગ તે જાણે જોયા જ કરીએ. આ કેશ, અત્યારથી નાગપાશ જેવા છે. કૌશાંબીના કોઈ શંગારગૃહમાં જરા સંસ્કારિત કરાવી, કેશ ગુંથા તે એની પાસે દેવાંગના પણ ઝાંખી પડે.”
કવિ બની ગય લાગે છે.”
ના રે શ્રીમાન, અમારા ધંધામાં વળી કવિત્વ કેવું? અસ્થિ, માંસ, મજજાના આ વેપારમાં તે ભારે વૈરાગ્ય આવે છે! જે જો સાહેબ, કેઈ દહાડે હું સંન્યાસી ન બની જાઉં તો કહેજે ! આ તે બાળબચ્ચાં માટે બે ટકાને સંઘરે થઈ જાય એટલી વાર છે!”
હવે આડી વાત મૂકી દે. આ સદે પાર પાડી દે.”
“ફરી એક વાર કહું છું, રાખી મૂકે ! શ્રીમાન, મારી સો ટચની સલાહ માને.”
“ના, ના, આ વેઠ હું ક્યાં વેંઢારું. અરે, જે મૂલ્ય
