________________
૨૬ : મત્સ્ય–ગલાગલ | એક ઘોર અંધારી રાતે, છેષ-દાવાનલમાં જલી રહેલી
એ તુચ્છ દાસીએ મંથરા ને કૈકેયીનું નાટક ભજવવાને નિરધાર કર્યો. ભલી ને હરખઘેલી મૂળા શેઠાણું સંસારના દાવપેચથી અજાણ હતાં. સંતાન નહોતાં, એટલે એ તરફ સ્વાભાવિક આકર્ષણ રહેતું, છતાં ચંદના ઘરમાં આવ્યા પછી મન કંઈક શાન્ત થયું હતું.
એક દહાડાની વાત છે.
અચાનક સ્નાનગૃહમાંથી સ્નાન કરીને આવતી ચંદના લીસી ભૂમિ પર લપસી પડી. એક જ ઉત્તરીય એણે શરીરે વીટયું હતું ને એનાં સુંદર ગાત્રે તરતના સ્નાનની સ્નિગ્ધતાથી ચમકી રહ્યાં હતાં. લાંબે છૂટે કેશકલાપ પગની પાની સુધી વિખરાયેલે પડ્યો હતો.
એક ચીસ નાખીને ચંદના બેહોશ બની ગઈ. એના માથામાંથી લોહી ફૂટીને વાળને ભીંજાવી રહ્યું. આજુબાજુ કોઈ નહોતું. એક માત્ર ભૈરવી થોડે દૂર કામ કરતી હતી. એણે ચંદનાને પડતી જોઈ, પણ તરત જ જાણે કંઈ ન જાણતી હોય તેમ આડું જઈને કામ કરવા લાગી. “રાંડ, એ જ લાગની છે, મરી જાય તો મારી આંખનું કશું જાય !” તે મનમાં બબડી.
ધનાવહ શેઠ બહાર ગયા હતા, ને મૂલા શેઠાણું પડોશણને ત્યાં બેસી ગપ્પાં મૂડી રહ્યાં હતાં. પડોશણે મશ્કરીમાં કહેતી હતી: “શેઠાણ, તમે તે વગર સુવાવડે-વગર સૂંઠ ખાધે દીકરી જણ ને તેય અસરા જેવી! શાસ્ત્રીજી કહેતા હતા કે સ્વર્ગમાં દેવ-દેવીને કંઈ માતાના ઉદરમાં
માહિતું. એક નઈ, પણ
