________________
૬૬ : મત્સ્ય-ગલાગલ
મનાઇ હાવા છતાં ચંદનાની માહિતી શેઠને આપી હતી. એણે કહ્યું: “ શેઠ, તમારી સેવામાં જિંદગી કાઢ઼ી. હવે મરણુ કિનારે ખેડી છું ત્યારે આટલું સુકૃત કરતી જા, તા ખીજે ભવે કઈ સારા અવતાર ભાળુ.”
'
“ સાચી વાત છે. દાસી, જે ખાવાનુ હાય તે જલદી
હાજર કર !”
દાસી ઘરમાં ગઈ, પણ રાંધેલા અડદના ખાકળા સિવાય કંઈ તેપાર નહતું. એક સુપડામાં એ લઇ ને દાસી આવી. શેઠ એ દરમ્યાન પગે જડેલી એડીએ તેાડવાના નિષ્ફળ પ્રયત્ન કરી રહ્યા હતા. આખરે થાકીને તેમણે દાસીને કહ્યું :
“ તું ચંદનાને જમાડી લે, હું લુહારને ખેલાવી લાવું છું.” ને શેઠ બહાર નીકળી ગયા.
મધ્યાહ્નના સમય થઈ ગયા હતા ને સદાની જેમ આજે પેલા મહાયોગી ભિક્ષા માટે નગરમાં આવ્યા હતા. દ્વાર દ્વાર પર નરનારી ખડાં હતાં. કૌશાંખીના રાજવી શતાનિક ને રાણી મૃગાવતી પણ હંમેશની જેમ આવીને ઊભાં હતાં. મંત્રીરાજ સુગુપ્ત ને દૈવી ના પણ હાજર હતાં. વિજયા દાસી પણ ત્યાં ખડે પગે હતી.
અને હમેશની જેમ એ મહાયેાગી દ્વાર પછી દ્વાર, શેરી પછી શેરી વટાવતા આગળ ચાલ્યા જતા હતા. રૂ, શું સદાની જેમ આજે પણ રિક્ત હાથે ચેાગી પાછે ચાલ્યા જશે ? અરે ! શું આપણાં કાર્ય અજાણ્યાં પાપના ભાર આપણને નિર્માલ્ય બનાવી બેઠા છે ? જે દેશમાં અતિથિ જેવા અતિથિચેાગી જેવા ચેગી—છ છ માસથી અન્નજળ વિનાના ઘૂમે,
