________________
૧૭૨ : મત્સ્ય-ગલાગલ
એ ગજસેના વિફરી બેસે તે એ વિકરાળ વાઘ ગરીબ ઘેટું બની જાય ને !”
ઘેટું બને કે ન બને, પણ જલદી વિજય ન મેળવી શકે !”
બસ ત્યારે. આ વિણાની સાધના એ માટે જ છે. આ વીણાને સામાન્ય ન સમજીશ, મા ! એ હસ્તિકાન્ત વીણા છે. બાર બાર વર્ષનાં બ્રહ્મચર્ય સાધ્યાં હોય, એ જ આ નાદ સ્વર છેડી શકે. આ સ્વરે સાંભળ્યા કે ગજસેના રણમેદાન છાંડી દેશે.”
“ધન્ય પુત્ર! ધન્ય વત્સ!” રાણી ખુશ થઈ ગઈ.
માએ કંઈ પણ બોલ્યા વિના પુત્રને ગોદમાં લઈ લીધે. ચુમીઓથી એને નવરાવી નાખે. જુવાનીના દ્વાર પર ઉભેલા પુત્રને નાના બાળની જેમ વહાલ કરવા લાગી.
એના વાળ સમાય, ગાલ પૂંછડ્યા ને મીઠા કઠે કંઈ કંઈ ગાવા લાગી ! જુવાન પુત્ર સમજતા કે ત્રિભુવન પર સત્તા ચલાવી શકે તેવી માને વિધાતાએ જોઈએ તેવા સંયોગે ન આપ્યા ! વિધવા માતાનું પૂર્ણ ચંદ્ર જેવું મેં એ નીરખી રહ્યો
“મા, તારા મેં પર કવિત્વ કરવાનું દિલ થઈ આવે છે. પૃથ્વીને અમૃતસુધાથી નાન કરાવતી પૂર્ણિમા શું આ મુખચંદ્રથી વધુ સુંદર હશે! ભગવતી વસુંધરાના હદયપટમાં શું તારા અધરમાં વહેતા અમૃત જેવી સંજીવની સુધા હશે ખરી!”
“બેટા, તું કવિ થઈ જઈશ. કોઈ રાજકુમારીની
