________________
કુંવરી કાણું ને રાજા કેઢિયે : ૨૪૫ રાજા, આખાએ અંધાપે ન આવ્યું હોય તે જુઓ, જેને કવિઓ શુક્રતારક સમી કહે છે એ મારી આંખે ને !”
વાસવદત્તા રેષમાં ઊભી થઈ ગઈ. બાળહઠ, સ્ત્રીહઠ ને રાજહઠ એમ ત્રિવિધ હઠનો નશે એને વ્યાપી ગયો. એણે પડદે દર હઠાવી દેતાં કહ્યું: “જે કેઢિયા મહાશય! ”
આકાશમાં વીજળીને સળવળાટ થાય ને આંખે અંજાઈ જાય એમ વિસ્ફારિત નેત્ર બંને પરસ્પરને નીરખી રહ્યાં. આશ્ચર્યના અર્ણવમાં ઘડીભર બને ડૂબી ગયાં. નયન-પાલવી જ એક બીજાને પરિચય કરી રહી. પુષ્પધન્વાને બળે બેળે જાગવું પડે તેવી એ ઘડી હતી ! રતિ ને કામદેવ સામસામાં આવી ઊભાં હતાં.
વાસુબેન, આ તે વત્સરાજ ઉદયન !—જેમનું રાજ નાનું છે ને કીર્તિ માટી છે,” બંનેને લાધેલી પ્રેમસમાધિ તેડવા દાસીએ શાન્તિને ભંગ કરતાં કહ્યું.
“તમે જ અવન્તિનાં રાજકુમારી વાસવદત્તા ગુરુભાવે હું પહેલો અવિવેકી છું. ક્ષમા યાચું છે, સુલોચને!” વત્સરાજે કહ્યું.
ક્ષમા માગું છું, હે નત્તમ! વાસવદત્તાએ નખથી જમીન ખેતરતાં કહ્યું. શરમની લાલી એના સુંદર ચહેરા પર કંકુ છાંટી રહી હતી.
“આપણને વડીલોએ છેતયાં, રાજકુંવરી ! તમારી ખ્યાતિ શ્રવણપટ પર અનેક વાર આવી હતી, આજે સદેહે સરસ્વતીનાં દર્શન લાધ્યાં.”
ને આપની પણું, હસ્તિકાન્ત વિણાના ગાયક, પરદુઃખ
