________________
કુંવરી કાણી ને રાજા કેઢિયે : ૨૪૩ જ્યાં શરદ પૂનમની ચાંદની, તારા સ્નાન કાજે
અમૃતના કુંભ ઠાલવી રહી છે. જ્યાં વાત મંદ મંદ અનિલ સુરાના સ્વાદને પીકે
બનાવી રહેલ છે. ત્યાં, જ્યાં—
જીવનને આ બજ કુળમર્યાદાને આ ડર
લજજાને આ ભય કોયલ માળામાંથી ચાલી જાય તેમ પપૈયે વાદળને પાર જવા ઊડી જાય તેમ
વિલેપ પામે છે. વણ થંભી ગઈ. સ્વરે ને તેને રણકાર બધે ગુંજતાં ઘૂમરી ખાઈ રહ્યાં. મેહ ને મૂછની છેડી ક્ષણે વીતી ગઈ. ધીરે ધીરે બધાં સ્વસ્થ થયાં.
વાસવદત્તાએ પિતાનાં પિપચાં પર હાથ ફેરવ્યું ને ભારે નિશ્વાસ નાખે. એ નિશ્વાસ ઉપાધ્યાયના કર્ણપટલ પર અથડાયે.
“હે બાલે, આટલે ભારે નિશ્વાસ કાં?”
“મારો નિશ્વાસ તો સહેતુક છે. પણ આપને નિશ્વાસ કયા કારણે હો?”
માનવજીવનમાં દુ:ખ, દુ:ખ ને દુઃખ જ છે ને? અહીં નિ:શ્વાસની શી નવાઈ ? પણ હે રાજકુંવરી, એવડા ભારે નિશ્વાસ તમારે શા કાજે નાખવા પડયા? પહેલાં ખુલાસો તમારે”
