________________
=
^^^^^^
૨૪૨ : મત્સ્ય-ગલાગલ
મનને મોહ પમાડે એવું ગીત એમાંથી ઝરતું હતું કે પહાડ પરથી ચાંદની ઝરે એમ, એ વાદ્યમાંથી સૂર સાથે ગીત પણ રસળતું આવતું હતું. કોઈ વિગદગ્ધ સ્વામી પ્રિયાને સંબોધતા હતેકાળી અણિયાળી આંખે વાળી મારી રાણી,
તારી વેણ બાંધવાનું આપેલું વચન હું વીસર્યો નથી. તારા વક્ષસ્થળ પર માથું મૂકી, આકાશી તારક સમાં, તારાં નેત્રો સાથે મિત્રી સાધતાં નૌકાવિહાર
કરવાના વાયદા ભુલાયા નથી. અશોકની છાયામાં, બકુલની સેજમાં, પારિજાતકના
પુષહિંડલમાં તારે સેંથે સિંદૂર પૂરવા હું જરૂર આવીશ.
અાહિરલમાં ** . ભા પ્રલે છે.
હું આવીશ, રાણી! નીલ સમંદરના એ મધ્ય પ્રવાહમાં,
જ્યાં જલસુંદરીઓ નીલમને પરવાળાના બેટમાં ખેલે છે. જ્યાં સેનેરીરૂપેરી માછલીઓ અગાધ પાણીમાં
વાદળની વીજ જેવી ઝબૂક્યા કરે છે; જ્યાં આત્માના પવિત્ર હાસ્ય જેવા સમુદ્રતરંગ,
હરહમેશ ગાયા કરે છે ! જ્યાં ઉષારાણું સોનેરી કસુંબલ સાડી લઈને,
તને આચ્છાદવા આવે છે. ત્યાં હું આવીશ રાણ, તારી વેણ બાંધવા!
તારે સ્વામી એનું વચન વિમર્યો નથી. રાણી ! ત્યાં હું આવીશ, જ્યાં આકાશનું બિંદુ સ્વાતિ બનવા
વરસી રહ્યું છે.
