________________
સારમાણસાઈનું દુખ : ૨૦૩ સામે પગલે રાજાને આવતા જોયા. આ જોઈ બધા દિગદિગન્તવ્યાપી જયનાદ કર્યો.
રાજાજીએ બધી વાત કરી. સમસ્ત પ્રજા રાક્ષસ જેવા નરાધમના નાશથી ને રાજાજીના શૌર્યથી ફૂલી ઊઠી ! કવિઓએ કાવ્ય રચ્યાં. ચિત્રકારોએ ચિત્ર દે! નટએ નાટક કર્યા! પંડિતએ પ્રશસ્તિ રચી. વેદોએ આશીર્વાદ આપ્યા.
હત પોતાની વાત પૂરી કરી રહ્યો કે રાજા પ્રોત સિંહાસન પરથી ગર્જી ઊઠયો, “જૂઠા એ ચિત્રકારો ને
એઠા ટુકડા ખાનારા એ કવિઓ! ખુશામદીઆ એ નટો ને પારિતોષિક ભૂખ્યા એ પંડિત ! અરેરસ્તે જતી કોઈ સ્ત્રીને રૂપાળી જોઈને ઉપાડી લાવ્યા હશે-ને પછી હાંકી હશે બડાશ! એ તે બાપ એવા બેટા.”
પ્રભુ, રાજા ઉદયન તે ભગવાન મહાવીરને સાચે સેવા છે.”
“ને હું નથી? સેવક થયા તેથી શું થયુ! સંન્યાસી. તે નથી થયે ને! ત્યાંસુધી ધર્મ જુદાં કર્મ જુદાં! સહુ સહુને ઠેકાણે શેભે !'
દૂતને કહેવાનું ઘણું મન થયું, પણ બિચારો નાને મેરે મટી વાત કેમ કરે! એણે તે આગળ વધતાં કહ્યું:
મહારાજ, આ પછી સ્વપરાક્રમથી તેઓ બીજી એક તક્ષકરાજની પુત્રી પણ પરણી લાવ્યા છે.”
તે એ તે વનજંગલની ભીલડી કે શબરી જ એને મળે ને! એને વીણા વગાડનારને કઈ રાજકુંવરી ડી.
